Το εφεύρημα του υφυπουργού Μαυραγάνη, προερχόμενου από
τους ΑΝΕΛ, για την πληρωμή των προστίμων της τροχαίας με ποσά που θα
παραλλάσσουν ανάλογα με την εισοδηματική δυνατότητα του παραβάτη (!), φάνηκε σε
πολλούς σαν μια ακόμα από τις γνωστές μπαρούφες των κυβερνητικών αξιωματούχων.
Στην πραγματικότητα, όμως, εκφράζει μια βαθύτερη
λογική της
πολιτικής της κυβέρνησης.
Αν μελετήσει κανείς την περίοδο των εμφυλίων
πολέμων στην αρχαία Ρώμη,
θα διαπιστώσει πως το «δημοκρατικό κόμμα», στο οποίο ανήκε ο Ιούλιος Καίσαρ,
συγκέντρωνε κατά προτεραιότητα δύο κοινωνικές κατηγορίες: την πλουτοκρατία της
Ρώμης, στην οποία ανήκε και ο Καίσαρας, και την πλέμπα των προλεταρίων, οι
οποίοι ζούσαν από το δημόσιο ταμείο. Έτσι, οι ολιγάρχες του δημοκρατικού
κόμματος εξασφάλιζαν την πλειοψηφία με τη γνωστή συνταγή «Άρτον και Θεάματα».
Ανάλογη είναι η πολιτική την οποία εφαρμόζουν έκτοτε όλες οι «φιλολαϊκές»
ολιγαρχίες. Χρησιμοποιούν τους φτωχούς για να διαιωνίζουν την κυριαρχία της
κάστας τους. Και εάν δεν έχουμε φτωχούς στον απαραίτητο αριθμό, πρέπει να τους εφεύρουμε.
Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, –στην οποία
προσχώρησαν, παραδόξως από πρώτη άποψη, αλλά καθόλου τυχαία, και οι ΑΝΕΛ, ως η
ορατή όψη της συνεργαζόμενης με τον ΣΥΡΙΖΑ κεντροδεξιάς–, συνίσταται ακριβώς σε
αυτή τη στρατηγική: Να δημιουργήσουμε ακόμα περισσότερους φτωχούς,
–γενικότερα εξαρτημένους από τον δημόσιο κορβανά– τους οποίους θα συντηρούμε
μέσα από κοινωνικά επιδόματα και «προνομιακή» μεταχείριση έναντι των
«πλουσίων». Και «πλούσιοι» νοούνται όσοι διατηρούν ακόμα μια αμειβόμενη
απασχόληση εκτός δημοσίου, ή μια μικρή ή μεσαία επιχειρηματική δραστηριότητα.
