Κυκλοφορεί το επετειακό τεύχος -100 του περιοδικού Άρδην

Στο Άρδην τ. 100 (επετειακό τεύχος) που κυκλοφορεί, ασχολούμαστε με το Βατερλώ του Σύριζα, πως μέσα σε έξι μήνες μετατράπηκε σε μνημονιακό κόμμα και έφερε στην χώρα ένα τρίτο πιο επώδυνο Μνημόνιο. Ο Γιώργος Καραμπελιάς γράφει για τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου που οφείλει να αναγνωστεί ως μια ήττα του αντιμνημονιακού κόσμου, το ζητούμενο είναι να επικεντρωθούμε στις επόμενες μάχες. Δημοσιεύουμε τα βασικά σημεία της πανελλαδικής συζήτησης που παραγματοποίησε η Κίνηση Πολιτών Άρδην στις 20 Ιουνίου και που επικεντρώθηκε στην οικονομική κατάρρευση, το πολιτικό αδιέξοδο και τα παιχνίδια ψευδοεμφυλίου που στήνουν οι κυβερνώντες. Ο Γιώργος Καραμπελιάς με αφορμή ένα τρικάκι που μοίρασαν Αυτόνομοι στο Χαλάνδρι και είχε σύνθημα, "Να πεθάνει η Ελλάδα για να ζήσουμε εμείς" αναλύει τον εντεινόμενο κοινωνικό μηδενισμό, που είναι ιδιαίτερα ισχυρός στην νεολαία.
Στο αφιέρωμα του περιοδικού καταπιανόμαστε με το δημογραφικό, το μεταναστευτικό και την ιθαγένεια, που μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια είναι πολύ επίκαιρο. Ο πρώην γ.γ. πληθυσμού και κοινωνικής συνοχής, Άγγελος Συρίγος, παρουσιάζει τα θέματα της ιθαγένειας και της μετανάστευσης όπως τα έζησε τα προηγούμενα χρόνια από τη θέση στη δημόσια δίοίκηση. Ο συγγραφέας Αναστάσιος Λαυρέντζος γράφει για την παγίδα χαμηλής γονιμότητας που έχει πιαστεί η Ελλάδα. Ο Ευάγγελος Τσεκούρας προσεγγίζει τη νομική πλευρά του ζητήματος της απόδοσης Ιθαγένειας. Ο Γεώργιος Τσακαλίδης παρουσιάζει το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει η χώρα τα επόμενα χρόνια.
Το Άρδην συμπληρώνει τα 100 τεύχη και τα 20 χρόνια κυκλοφορίας και κάνουμε μια μικρή αναδρομή στην πορεία του. Αναδημοσιεύουμε κάποια επιλεγμένα άρθρα από το 1ο τεύχος έως τα πιο πρόσφατα για να μπορεί να κρίνει ο αναγνώστης τη συνέχεια των βασικών θέσεων του Άρδην αυτή την εικοσαετία. Το Άρδην υπήρξε αυτά τα είκοσι χρόνια ένας χώρος πολιτικών πρωτοβουλιών, από τις πρώτες διαδηλώσεις ενάντια στη ντροπιαστική παράδοση των Ιμίων, όταν είχε εκδοθεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού, έως τη συμμετοχή του σε όλους τους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες, ενάντια στο Σχέδιο Ανάν και την καρατόμηση του Κυπριακού ελληνισμού, τέλος για την αντιμετώπιση της μεταβολής της χώρας σε μια αποικία χρέους της τευτονικής Ευρώπης.
Σε αυτό το αφιέρωμα λοιπόν αναδημοσιεύουμε από το πρώτο τεύχος (Μάρτιος 1996) το εισαγωγικό κείμενο, «Επιμένω και ... υπομένω», όπως και το κείμενο του "ευπατρίδη της Παγκόσμιας Επανάστασης" Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο), Μια άποψη για την κρίση των Ιμίων. Από το τ. 29 (Απρίλιος 2001) δημοσιεύουμε το κείμενο 5 χρόνια εκσυγχρονισμός, και από το τ. 9 (Αύγουστος 1997), Κύπρος, η Ελλάδα που αντιστέκεται. Ο δημοσιογράφος Φίλιππος Συρίγος ήταν από τους λίγους ανθρώπους των ΜΜΕ που εξαρχής ήταν αντίθετος στην ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων, στο κείμενό του, Μια συνωμοσία σιωπής (τ. 10, Νοέμβριος 1997) από ομιλία του σε σχετική εκδήλωση του Άρδην το 1997, αποκαλύπτει το παρασκήνιο της εποχής των παχιών αγελάδων.
Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας η μάχη με τον εκσυγχρονισμό και τον εθνομηδενισμό μεταφέρθηκε στο πεδίο της Ιστορίας και πιο συγκεκριμένα στα σχολικά βιβλία. Το Άρδην συμμετείχε ενεργά σε εκείνη τα μάχη, μια μικρή γεύση για το συνέβαινε ο αναγνώστης θα πάρει από το κείμενο Η πλαστογραφία της Ιστορίας και η προδοσία των διανοουμένων (τ. 63, Μάρτιος 2007). Οι βομβαρδισμοί της Γιουγκοσλαβίας στα τέλη του 90, επαναπροσγείωσαν τους Έλληνες στα Βαλκάνια, και ο Γιώργος Καραμπελιάς στο τ. 19 (Ιούνιος 1999) διαπίστωνε ότι οι βομβαρδισμοί αποτελούν αφετηρία για τη συνειδητοποίηση μιας νέας ταυτότητας. Ο Νεοκλής Σαρρής στο τ. 38 (Ιανουάριος 2003) σε ένα μεγάλο αφιέρωμα στη Μικρασιατική Καταστροφή μας είχε εμπιστευτεί ένα πολύ σπουδαίο κείμενο, Η Μικρασιατική Καταστροφή και η καρατόμηση της ελληνικής κοινωνίας από το εθνικό κράτος. Ενδεικτικό του εύρους των συνεργασιών του Άρδην είναι το κείμενο του Αλέκου Αλαβάνου για το Άγιο Όρος (τ. 11, Ιανουάριος 1998)
Ο Ελληνικός Κοινοτισμός είναι ένα από τα θέματα που με επιμονή τα προηγούμενα χρόνια προέβαλε το Άρδην, αναδημοσιεύουμε από το τ. 44 (Νοέμβριος 2003) που περιείχε ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Κοινοτισμό, το κείμενο Των Ελλήνων οι Κοινότητες.
Ο καθηγητής του γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Παύλος Καρανικόλας έδωσε συνέντευξη στον Νίκο Ντάσιο για τη Νέα Αγροτική Πολιτική και τι επιπτώσεις θα έχει για την αγροτική παραγωγή. Ο Αραβολόγος Πάνος Κουργιώτης προσφέρει ερμηνείες για το φαινόμενο της τζιχάντ και του τζιχαντισμού. Ο Νικόλαος Μπινιάρης αναλύει τις γεωπολιτικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στο διεθνές περιβάλλον της. Ο Δημήτρης Ξυδερός παρουσιάζει το βιβλίο των Κ. Καστοριάδη, Κρ. Λας και Ζ.Κ. Μισεά, Η Κουλτούρα του Εγωισμού. Ο Δημήτρης Γιαννάτος γράφει για το πρόσφατο Φεστιβάλ Κάνναβης που έγινε στο Σύνταγμα και διερωτάται αν στόχευε σε αποποινικοποίηση της εξάρτησης ή νομιμοποίηση της απόλυτης πολιτισμικής σκλαβιάς; Ο Γιάννης Ξένος παρουσιάζει το βιβλίο της Εύης Σκληράκης, Τα Δάνεια της Εξάρτησης και της Χρεοκοπίας (1824-1940).
Διαβάστε και διαδώστε το Άρδην,
το περιοδικό του δημοκρατικού πατριωτικού εναλλακτικού χώρου.

ΟΡΑΜΑΤΙΚΟΣ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ, ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ, ΕΜΦΥΛΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ

ΟΡΑΜΑΤΙΚΟΣ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ, ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ, ΕΜΦΥΛΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ
του Γιώργου Καραμπελιά
Εάν η υπόθεση δεν ήταν τραγική, η διακυβέρνηση έξι μηνών των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα ήταν η μεγαλύτερη opera buffa που παίχτηκε ποτέ στην Ελλάδα. Και το τραγικότερο ή κωμικότερο είναι πως οι θεατές το εκλάμβαναν ως σοβαρή πρόζα ή ίσως και τραγωδία. Πρόκειται για τον ορισμό του κωμικοτραγικού. Μια σειρά από αστείες προσωπικότητες, κομπάρσοι και καμποτίνοι, παίζουν σε ένα σοβαρό, τραγικό έργο και προκαλούν, αθέλητα, γέλωτα (μαζί με κλάματα) στους θεατές, παρά την τραγικότητα του έργου.
Μια ομάδα, η οποία εκτινάχθηκε στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας πριν από τρία χρόνια ακριβώς, τον Μάιο-Ιούνιο 2012, εξαιτίας της κατάρρευσης του μεγάλου αδελφού της, του ΠΑΣΟΚ, έπεισε σταδιακώς τους Έλληνες αλλά και την ευρωπαϊκή και παγκόσμια κοινή γνώμη, πως εκπροσωπεί μια πολύ σοβαρή και αξιόλογη πρόταση για την «ευρωπαϊκή αριστερά» στο σύνολό της. Και γιατί όχι, άλλωστε. Εδώ ο Σλαβόι Ζίζεκ, ένας κλόουν της φιλοσοφίας, έχει πείσει ολόκληρο τον πλανήτη πως αποτελεί τον διάδοχο του… Ζαν Πωλ Σαρτρ, γιατί λοιπόν ο Τσίπρας να μην αποτελέσει τον διάδοχο του… Κον Μπεντίτ; Καθόλου τυχαία, εξάλλου, αυτοί οι δύο, Τσίπρας και Ζίζεκ, συνέδεσαν σφικτά τις τύχες τους τα τελευταία χρόνια.
Πολλοί αξιόλογοι συγγραφείς και στοχαστές έχουν περιγράψει την καταστροφή του Λόγου και της σκέψης που έχει προκαλέσει η λεγόμενη μεταμοντέρνα κατάσταση, δηλαδή ο συμφυρμός των πάντων σε ένα άθροισμα όπου κουμάντο κάνουν εν τέλει τα ΜΜΕ και όσοι κρατάνε τα ηνία πίσω τους.
Πολλοί έχουν επισημάνει την ανάδυση του εφήμερου και του ασήμαντου στο προσκήνιο, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρου του δυτικού κόσμου, την εποχή της βαθύτερης παρακμής του. Εξάλλου, ο γνωστότερος Έλληνας καθηγητής «φιλοσοφίας», ο Θεοδόσης Πελεγρίνης, φίλος και αυτός του Αλέξη Τσίπρα, διακρίνεται για τις θεατρικές επιδόσεις του στον… Άμλετ, ως κωμωδία!
Το συνολικό πλαίσιο της ανάδυσης αυτού του μορφώματος το έχουμε περιγράψει σε αναρίθμητες ευκαιρίες, τα προηγούμενα χρόνια, μήνες και ημέρες, ώστε να μη χρειάζεται να επανέλθουμε αναλυτικά. Ωστόσο, αξίζει να εμβαθύνουμε λίγο στα ιδεολογικά και πολιτικά του χαρακτηριστικά.

Εκδήλωση ΑΡΔΗΝ: Το Βατερλώ του Σύριζα (βίντεο)

Το λόμπι της δραχμής

Του Γιάννη Ξένου
Πριν τέσσερις μήνες (6 Μαρτίου 2015) το Άρδην είχε οργανώσει μια εκδήλωση με θέμα: «Οι πρώτες 40 μέρες της νέας κυβέρνησης από το ζενίθ στο ναδίρ των προσδοκιών». Τότε πολλοί μας κατηγόρησαν ότι βιαζόμασταν να βγάλουμε συμπεράσματα και να κριτικάρουμε την κυβέρνηση «της πρώτης φοράς Αριστεράς». Τώρα από την απόσταση των τεσσάρων μηνών και των συντριμμιών που έχει δημιουργήσει η κυβέρνηση, μάλλον ήμασταν ήπιοι. Τότε λέγαμε ότι βαδίζουμε ολοταχώς σε τρίτο μνημόνιο. Οι εκτιμήσεις έλεγαν ότι το νέο μνημόνιο θα ήταν μεταξύ 30-50 δισ. ευρώ. Και σε αυτό έπεσαν έξω, η διαχείριση της οικονομίας από την κυβέρνηση αυτό το εξάμηνο ήταν τόσο καταστροφική που το νέο πακέτο θα είναι μεταξύ 82-86 δισ. ευρώ! Τα παιχνίδια του Βαρουφάκη, η ανικανότητα του Τσίπρα να λάβει αποφάσεις, η ανυπαρξία των υπολοίπων κορυφαίων υπουργών, αλλά και η τυφλή υποστήριξη (ή στις καλύτερες περιπτώσεις η στάση αναμονής) της κοινωνίας απέναντι στην κυβέρνηση, ανέβασαν κατά πολύ τον λογαριασμό. Εκεί που το Φθινόπωρο του 2014 άνοιγε μια χαραμάδα διεξόδου από τα μνημόνια, τώρα επιστρέψαμε στο 2010, νέος Γολγοθάς είναι μπροστά μας.
Πέντε χρόνια πολεμήσαμε με μεγάλες θυσίες για να αποφύγουμε τον χειρότερο εχθρό για την κοινωνία και την οικονομία, την έξοδο από το ευρώ. Οι θυσίες ετών, εξαιτίας των μαθητευόμενων μάγων (που κάποιοι όμως δεν είναι καθόλου τέτοιοι και πιστεύουμε βάσιμα ότι κινούνταν με δόλο) που κυβερνούν, τινάχτηκαν στον αέρα. Φτάσαμε να παρακαλούμε στη Σύνοδο Κορυφής τους Γάλλους και τους Ιταλούς να μεσολαβήσουν στη Γερμανία για να μας κρατήσουν στο ευρώ, σενάριο που μέχρι πριν λίγους μήνες δεν υπήρχε.

Το νέο τοπίο

 
Του Γιώργου Παπαδόπουλου – Τετράδη
Την επόμενη μέρα από το δημοψήφισμα της χούντας για το Σύνταγμα του Παπαδόπουλου κυκλοφόρησε σε όλη τη χώρα η παρακάτω πολύ πετυχημένη μαντινάδα:
«Για ιδές ίντα πράμα μαγικό όπου είναι το σκοτάδι, να ρίχνεις όχι το πρωί, να βγαίνει ναι το βράδυ»
Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να συγκρίνει τη χούντα με την παρούσα κυβέρνηση. Το αντίθετο μάλιστα. Αν στη χούντα είχαμε την απόλυτη επιβολή του νόμου και της τάξης, όπως την αντιλαμβάνονταν οι φασίστες στρατιωτικοί, σήμερα έχουμε την απόλυτη απαξία κάθε νόμου και τάξης, όπως την αντιλαμβάνονται εδώ και πολλά χρόνια οι ανιδεολόγητοι πολιτικοί ή οι πολιτικοί, που νομίζουν ότι η Δημοκρατία είναι συνώνυμο της ασυδοσίας. Αλλά, αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.
Επέστρεψα από τη Μόσχα, έχοντας αφήσει πίσω μου μερικά άρθρα, με τα οποία κατέγραφα τι ακριβώς θα συμβεί με το δημοψήφισμα-οπερέτα και πώς η υφαρπαγείσα ΙΕΡΗ ψήφος του ελληνικού λαού θα κακοποιηθεί εκ των πραγμάτων από την πραγματικότητα, που θα κληθεί να αντιμετωπίσει εκ των υστέρων η κυβέρνηση και την οποία την ήξερε και ήταν έτοιμη γι’ αυτήν.
Για να μη μακρηγορώ, ο πρωθυπουργός συμφώνησε με τους «εταίρους» αυτά και χειρότερα από εκείνα που καλούσε τον ελληνικό λαό να αρνηθεί στο δημοψήφισμα! Όπως ακριβώς έγραφα. Κάθε σχόλιο είναι περιττό.
Υπήρχε διέξοδος για τον πρωθυπουργό; Οποία άλλη πόρτα θα ήταν απείρως πιο καταστροφική για τον ελληνικό λαό. Ο πρωθυπουργός μπορεί να είναι άπειρος, χωρίς έμπειρους και εξειδικευμένους συμβούλους, αντιθέτως με πλήθος άχρηστων και θεωρητικών του καφενείου, αλλά προδότης δεν είναι. Αντιθέτως, δείχνει να μαθαίνει πολύ γρήγορα. Στου κασίδη το κεφάλι, ναι. Αλλά, ο κασίδης τον ψήφισε.
Ζούσε στον δικό του κόσμο, όπως και σχεδόν όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αφού με αυτά συγχρωτίζονταν και διαβουλευόταν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά πιστεύω ότι το σοκ που υπέστη από τη διάψευση στην πράξη, ότι θα έτρεμαν οι «εταίροι» μια εγκατάλειψη του ευρώ από την Ελλάδα, τον προσγείωσε απότομα και καταλυτικά.

To κείμενο συμφωνίας για το Μνημόνιο-3

Εκδήλωση ΑΡΔΗΝ στην Αθήνα (16/7): Το Βατερλώ του Σύριζα

 

 
Το Άρδην διοργανώνει εκδήλωση με θέμα: «To Βατερλώ του Σύριζα, η γερμανική Ευρώπη και η ανασυγκρότηση της Ελλάδας». Θα μιλήσουν οι Γιώργος Καραμπελιάς, εκδότης του Περιοδικού Άρδην, ο Κώστας Δαμοβολίτης, πρ.βουλευτής των Αν.Ελ. και ο Γιάννης Ξένος, συντάκτης της Εφημερίδας Ρήξη. Συντονίζει ο Δημήτρης Δημόπουλος. Tην Πέμπτη, 16 Ιουλίου, στις 20:00, στον χώρο πολιτικής και πολιτισμού «Ρήγας Βελεστινλής», στην Αθήνα (Ξενοφώντος 4, πλατεία Συντάγματος).

Ο πόλεμος που χάθηκε, οι μάχες που έρχονται

Ο πόλεμος που χάθηκε, οι μάχες που έρχονται
 
Γράφει ο  Γιώργος Καραμπελιάς
 
Εν τέλει, η τελευταία στρατιά του Έλληνα Μπρανκαλεόνε ηττήθηκε, όπως ήταν προβλεπόμενο, στη σύγκρουση με τους σιδερόφραχτους τεύτονες ιππότες. Ο πόλεμος κράτησε πεντέμισι χρόνια. Και υπήρξε ένας πόλεμος ενός αποδυναμωμένου από την παρασιτική “ευρωστία της σαρκός” ελληνικού λαού με το παγκόσμιο σύστημα και τον τοπικό του εκπρόσωπο, την τευτονική Ευρώπη. Μέσα σε έξι χρόνια, μέχρι το τέλος του 2015, η Ελλάδα θα έχει χάσει το 30% του εθνικού της εισοδήματος, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα έχουν εξαθλιωθεί και εκατομμύρια θα έχουν χάσει τη δουλειά τους ή τον τρόπο της ζωής τους. Υπ’ αυτήν την έννοια, ο όρος πόλεμος ανταποκρίνεται απολύτως στις περιστάσεις και την έκταση της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.
Το ότι σήμερα θεωρώ ότι ένας πόλεμος τελείωσε και τον έχουμε χάσει συνάγεται από πραγματικά περιστατικά και γεγονότα. Κατ’ αρχάς μπήκαμε σε αυτόν υπονομευμένοι από τον οικονομικό παρασιτισμό και την πνευματική μας παρακμή, από την προδοσία των ελίτ κάθε είδους, και προπαντός της πολιτικής «τάξης». Μπήκαμε σε αυτόν αφού πρώτα είχαμε χάσει την παραγωγή και το παραγωγικό μας ήθος, αφού είχαμε απολέσει εν πολλοίς την ιδιοπροσωπία μας και την αίσθηση του συνανήκειν σε ένα συλλογικό υποκείμενο. Έτσι, βρεθήκαμε σ’ αυτόν χωρίς τη δυνατότητα μιας εναλλακτικής λύσης (αυτού του περιβόητου plan B), πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα, από τη νεοθωμανική Ανατολή και τη νεοτευτονική Ευρώπη.
Και αυτά τα αντικειμενικά δεδομένα ήρθαν να επιδεινωθούν δραματικά από τις συμπεριφορές των πολιτικών ηγεσιών, που επί σαράντα χρόνια διαβουκολούν τον ελληνικό λαό.

Η ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟ ΕΥΡΩ, Η ΕΥΡΩΠΗ. ΕΥΡΩΛΑΓΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΙΔΙΟΠΡΟΣΩΠΙΑ.

Η ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟ ΕΥΡΩ, Η ΕΥΡΩΠΗ.
ΕΥΡΩΛΑΓΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΙΔΙΟΠΡΟΣΩΠΙΑ.
Παρέμβαση του Γιώργου Καραμπελιά

Σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο, η Ελλάδα ενσωματώθηκε σταδιακώς στην Ενωμένη Ευρώπη και στο «ευρωπαϊκό όνειρο». Απέναντι στην εκ νέου ανάδυση της τουρκικής απειλής, μετά την κατοχή της Κύπρου, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού πολιτικού κόσμου και των κοινωνικών δυνάμεων, προσχώρησε στην πραγματικότητα μιας ευρωπαϊκής ενοποίησης, που πραγματοποιούνταν μονομερώς, με αφετηρία τη Δυτική Ευρώπη. Αρχικώς, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στη συνέχεια το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου, εν τέλει δε, μετά την κατάρρευση της Σοβ. Ένωσης, και το μεγαλύτερο μέρος της παραδοσιακής Αριστεράς, προσχώρησαν στην «ευρωπαϊκή ιδέα». Αρχικώς εξ ανάγκης, εν συνεχεία από συμφέρον (μέσα από τη ροή ευρωπαϊκών προγραμμάτων, μιζών, επιδοτήσεων κ.ο.κ.) και τέλος από ιδεολογία (ο ευρωπαϊσμός ως υποκατάστατο της ελληνικής εθνικής ταυτότητας), σταδιακώς, το σύνολο των ελίτ (πολιτικών, οικονομικών και κυρίως πνευματικών) προσχώρησε σε έναν ευρωπαϊσμό που δεν τον έβλεπε ως συμπλήρωμα και επέκταση της ελληνικής ιδιοπροσωπίας αλλά ως την καταστροφή της και την αντικατάστασή της από τον ευρωπαΪσμό. Γι’ αυτό, σταδιακώς, και ιδιαίτερα μετά το 1990, αποκλειστικό όνειρο των Ελλήνων (στο οποίο, μέσω επιδοτήσεων, χρηματιστηρίων, φτηνών δανείων και ταξιδιών στο εξωτερικό) γίνεται η ενσωμάτωσή τους σε μια μυθική, υπερεθνική Ευρώπη. Γι’ αυτό και στο ιδεολογικό πεδίο θα κυριαρχήσει ο εθνομηδενισμός, η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης και ο αποεθνικοποιημένος πολυπολιτισμός. Όλα αυτά περπατούσαν, παρά τις αντιφάσεις και τις κρίσεις, λίγο πολύ, έως το 2009, μάλλον ομαλά και απρόσκοπτα και μόνο λίγες δυνάμεις, είτε από την Εκκλησία (αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, Άγιο Όρος, ιδιαίτερα κατά τις δεκαετίες 1990 και 2000), είτε από ελάχιστες δυνάμεις των υπολειμμάτων του «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ» ή της πατριωτικής Αριστεράς, προσπαθούσαν να βάλουν έναν φραγμό σε αυτή τη γενικευμένη παρασιτική ενσωμάτωση στον ευρωπαϊσμό.

Εκδήλωση Άρδην: “Ένα διχαστικό δημοψήφισμα” (βίντεο)

Ιοί, Ναζί, τώρα πια δουλεύουνε μαζί;

Γράφει ο Γιάννης Ξένος
Τα τελευταία είκοσι χρόνια, οι επιθέσεις της ομάδας του Ιού προς το Άρδην ήταν μια ένδειξη ότι το Άρδην κάτι καλό κάνει. Η άτεχνη, γκεμπελική προσπάθειά τους να μας τσουβαλιάσουν με ακροδεξιούς, εθνικιστές, χρυσαυγίτες κ.ά., τα προηγούμενα χρόνια, ήταν εμφανής σε όσους ήθελαν να δουν ότι αποσκοπούσε στο να μας φιμώσουν. Να πάψει να υπάρχει η φωνή της πατριωτικής αριστεράς. Φυσικά απέτυχαν οικτρά και γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια είχαν πάψει να επιτίθενται στο Άρδην. Το πλαστό δημοψήφισμα του Τσίπρα όμως τους έδωσε την ευκαιρία που επιζητούσαν για να επιτεθούν στον Γ. Καραμπελιά, στο Άρδην και γενικότερα στον πατριωτικό χώρο.
Σε άρθρο τους («Δύο Ελλάδες στην κάλπη») στην Εφημερίδα των Συντακτών, στο τελευταίο μέρος του αναφέρονται στον χώρο της πατριωτικής αριστεράς και φυσικά είναι γεμάτο ψεύδη και συκοφαντίες. Ας τις πάρουμε μία μία, με τη σειρά:

Φίλτατος μεν Πλάτων, Φιλτάτη δε Αλήθεια (για την εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς)

Φίλτατος μεν Πλάτων, Φιλτάτη δε Αλήθεια
(για την εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς)

του Γιώργου Καραμπελιά
Σ΄ ένα κείμενο μου του Σαββάτου 4 Ιουλίου είχα γράψει στο υστερόγραφο, απευθυνόμενος σε φίλους και συντρόφους εκπαιδευτικούς, πως την Δευτέρα 6 Ιουλίου θα επανέλθω. Για να μη θεωρηθεί λοιπόν ότι φυγομαχώ, εξηγώ, αναγκαστικά συνοπτικά σήμερα και εδώ, αυτή μου την άποψη:
Θεωρώ λανθασμένη τη στάση όλων εκείνων που ενώ συμμερίζονται πατριωτικές αντιλήψεις οι οποίες αντιστρατεύονται τις κυρίαρχες στον χώρο των εκπαιδευτικών εθνομηδενιστικές αντιλήψεις, που έχουν συμβάλλει αποφασιστικά στην αποεθνικοποίηση της νεολαίας, παρ’ όλα ταύτα ακολούθησαν, ως μη όφειλαν, τον συρμό του κλάδου τους. Διότι βέβαια είναι πασίγνωστο πως η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, σε συντριπτικά ποσοστά μάλιστα σε ότι αφορά τους «προοδευτικούς» εκπαιδευτικούς, συμμετείχαν στο ψευδεπίγραφο παιγνίδι του δημοψηφίσματος, συντασσόμενοι με το Όχι.
Γνωρίζουμε πως στον χώρο της εκπαίδευσης, από τη δεκαετία του 1980 και μετά, πραγματοποιήθηκε ένα μαζικό εγχείρημα αποεθνικοποιήσης, το οποίο ξεκίνησε από τα πανεπιστήμια για να περάσει στη μέση εκπαίδευση και να καταλήξει ακόμα και στη στοιχειώδη και τα νηπιαγωγεία. (Για παράδειγμα μία νηπιαγωγός μου έφερε πρόσφατα ένα βιβλιαράκι που απευθύνεται στις νηπιαγωγούς για το πώς να οργανώνουν παιχνίδια για τα νήπια όπου οι καλοί είναι οι μετανάστες και οι κακοί οι αστυνομικοί). Απέναντι σ’ αυτό το εγχείρημα, υπήρξαν αντιστάσεις, ιδιαίτερα από παραδοσιακούς συχνά συντηρητικούς και θρησκευόμενους εκπαιδευτικούς, που αποκάλυψαν π.χ το ανοσιούργημα της Ρεπούση, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των «προοδευτικών» εκπαιδευτικών, «εθνομηδενιστών» ή «πατριωτών» δεν αντιδρούσε.
Βασικό όπλο για τον αφοπλισμό των δημοκρατών πατριωτών εκπαιδευτικών υπήρξε ο εγκλωβισμός σε μια ακραιφνώς συνδικαλιστική λογική, όπου το μόνο επίδικο αντικείμενο είναι οι μισθοί και οι απολαβές των εκπαιδευτικών, τα ωράρια εργασίας και η αξιολόγηση. Λες και οι εκπαιδευτικοί δεν επιτελούν κάποιο «λειτούργημα», όπως έλεγαν διάφοροι παραδοσιακοί προκάτοχοί τους, αλλά είναι απλώς υπάλληλοι της κρατικής γραφειοκρατίας. Λες και, το μεγάλο πρόβλημα για τους εκπαιδευτικούς, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, δεν είναι η αντίσταση σ’ αυτήν και την ιδεολογία που εκπέμπει και διοχετεύει, αλλά κυρίως τα «συμφέροντα» των εκπαιδευτικών ως κλάδου. Και μέσα σ’ αυτά τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα περιλαμβάνονται και αιτήματα μιας απόλυτης ασυδοσίας (απουσία οποιασδήποτε αξιολόγησης στην πραγματικότητα, μειωμένα ωράρια αλά καρτ, κ.λπ, κ.λπ.).
Στην πρωτοπορία αυτών των «αγώνων» βρίσκονται οι αριστεροί συνδικαλιστές που έχουν εγκαταλείψει κάθε παράδοση αγωνιστικής αντίστασης στη διαχεόμενη μέσω της εκπαίδευσης παγκοσμιοποιητική και εθνομηδενιστική ιδεολογία ή στην περίπτωση των πατριωτών εκπαιδευτικών από τη μία πλευρά αντιστρατεύονται αυτή την ιδεολογία και από την άλλη συμπορεύονται με τους πιο ακραίους εκφραστές της, τις ποικιλώνυμες «συσπειρώσεις» του Σύριζα και των αριστεριστών. Πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια προσπαθήσαμε να μιλήσουμε γι’ αυτό το ζήτημα, και για την ανάγκη να υπάρξει μια οργανωμένη αντίσταση στην εθνικομηδενιστική λαίλαπα που έχει εξαπολυθεί στην εκπαίδευση της χώρας. Και μέχρι σήμερα αυτό δεν κατέστη δυνατό, διότι εν τέλει τα «ταξικά» μικροσυμφέροντα και η ισχύς της περιρρέουσας ιδεολογίας, ιδιαίτερα στον χώρο της αριστεράς και των «συσπειρώσεων» αποδείχθηκαν υπέρτερα από μια γενική, αλλά μάλλον αφηρημένη πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση – που στην καλύτερη περίπτωση εκφράζεται μόνο ως ατομική στάση μέσα στο μάθημα.
Έτσι, ενώ είναι χιλιάδες, κυριολεκτικώς, οι εκπαιδευτικοί που βλέπουν την ανάγκη για μια διαφορετική πορεία στα εκπαιδευτικά πράγματα, αλλά και στον συνδικαλισμό των εκπαιδευτικών, ο οποίος θα έπρεπε να ενσωματώσει τα στοιχεία του περιεχομένου της εκπαίδευσης στις διεκδικήσεις του, εκείνοι που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να παίξουν έναν ρόλο ενοποιητικό και καθοδηγητικό, προτιμούν να αναλώνονται σε άγονες αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό αυτού του κατεξοχήν εθνομηδενιστικού χώρου. Και το επιχείρημα είναι ότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς γιατί θα «απομονωθούν». Όμως όποιος θεωρεί πως το συμφέρον της νέας γενιάς και της πατρίδας μας, διακυβεύεται και μέσα στα τεκταινόμενα στην εκπαίδευση δεν θα έπρεπε να διστάσει και δεν θα απομονωθεί στην πραγματικότητα. Έτσι, δεν διστάσαμε κι εμείς, οι του «Άρδην», όταν αποφασίσαμε να κόψουμε τους οργανικούς δεσμούς με τον αριστερισμό και την εθνομηδενιστική αριστερά, παρά το υψηλό τίμημα και τις συκοφαντίες που έχουμε εισπράξει.
Και βέβαια, όταν έρχεται η στιγμή των μεγάλων κρίσεων, αυτά τα ζητήματα ανακύπτουν με οξύτητα. Πως είναι δυνατόν άνθρωποι που συχνά για δεκαετίες έχουν αντιπαλέψει αυτή τη κυρίαρχη εθνομηδενιστική λογική, να κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στα αδιέξοδα στα οποία έχουν οδηγήσει και τα δύο στρατόπεδα του «ναι» και του «όχι» στην Ελλάδα και να συντάσσονται με ένα όχι – κατανοητή επιλογή για έναν ευρύτερο κόσμο που πέφτει στην παγίδα μιας δήθεν αντίστασης αλλά ακατανόητη για όλους εκείνους που γνωρίζουν πως θα έπρεπε να προτάσσουν το συμφέρον της πατρίδας πάνω και πέρα από ιδιαίτερα συμφέρονται και ιδεολογίες. Πώς είναι δυνατό, να μας εγκαλούν μάλιστα ορισμένοι ότι κάναμε την τελευταία περίοδο περισσότερη κριτική στον Τσίπρα και όχι στους αντιπάλους του, όταν γνωρίζουν αναρίθμητα κείμενα κριτικής και κινητοποιήσεις μας, όταν οι αντίπαλοί του ήταν «στα πράγματα». Έτσι και τώρα, τα κύρια βέλη της κριτικής μας στο εσωτερικό πεδίο στράφηκαν και συνεχίζονται να στρέφονται ενάντια σε όσους έχουν την διακυβέρνηση της χώρας και επιπλέον διαβουκολούν το αντιστασιακό αίσθημα του λαού, όπως και τα κύρια βέλη στο εξωτερικό πεδίο συνεχίζουν να στρέφονται ενάντια στον Σόϊμπλε και την γερμανική Ευρώπη. Το ίδιο κάναμε και στο παρελθόν απέναντι στο ΠΑΣΟΚ όταν οι περισσότεροι γύρω μας τρέχανε να ενταχθούν σε υπουργεία και θεσούλες.
Δεν είναι καιρός λοιπόν, να γίνει μια συζήτηση για την κατεύθυνση της εκπαίδευσής μας, κόβοντας τους δεσμούς με κείνους που στο πεδίο των προτάσεων για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης και τον προσανατολισμό της νέας γενιάς βρίσκονται στον αντίποδα με αυτά που υποστηρίζει ο δημοκρατικός πατριωτικός χώρος; Πως μπορεί να συνδυάζεται η συνδικαλιστική συμπόρευση με την ιδεολογική αντιπαράθεση; Και, εν τέλει, στις κρίσιμες στιγμές να καθορίζει τη στάση πολλών από εμάς;

Ανακοίνωση του Άρδην: Το όχι, το ναι, η αποχή το άκυρο και η Αντίσταση

Ανακοίνωση του Άρδην
Από την αρχή τονίσαμε πως το δημοψήφισμα ήταν ψευδεπίγραφο και γι’ αυτό αρνηθήκαμε την εμπλοκή στη διαλεκτική του ναι ή του όχι. Διότι με τον τρόπο που είχε τεθεί το ερώτημα, προδίκαζε και το αποτέλεσμα. Δεν ήταν δυνατό οι Έλληνες, μετά από πέντε χρόνια καταστροφή, να συναινέσουν εύκολα στο «Ναι στις προτάσεις των δανειστών», όταν μάλιστα η Κυβέρνηση και όλος ο μηχανισμός της προπαγάνδας της επαναλάμβανε πως το δίλημμα δεν έχει καμία σχέση με το ερώτημα ευρώ ή δραχμή, και πως ένα Όχι θα ενίσχυε απλώς την διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας. Υπ’ αυτή την έννοια ακόμα και το 39% που πήρε το Ναι, μάλλον επιτυχία του ήταν, όταν μάλιστα συνυπολογίσουμε πως οι σπόνσορές του ήταν οι εξαιρετικά… δημοφιλείς Σαμαράς, Βενιζέλος, Όλγα Τρέμη και… Μπάμπης Παπαδημητρίου. Γι’ αυτούς τους λόγους αντιταχθήκαμε σε αυτό το ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα, εμείς και ελάχιστοι άλλοι, με πρώτο –προς τιμήν του παρά τον ξύλινο λόγο του– το ΚΚΕ και κάποιες μικρές ακροαριστερές ομάδες, όπως το ΜΛΚΚΕ.
Και πράγματι ένα ακαθόριστο αλλά σημαντικό ποσοστό Ελλήνων επέλεξε την αποχή. Βεβαία δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε για πόσους από αυτούς, που αντιπροσωπεύουν το 37,50% των εγγεγραμμένων, η αποχή εξέφραζε μια λιγότερο ή περισσότερο συνειδητή άρνηση του ψευδοδιλήμματος, πάντως η συνολική συμμετοχή έφτασε στο 62,50%.  Αν υπολογίσουμε ότι ένα 12-15% των εγγεγραμμένων, μάλλον έχει μετοικήσει στας αιωνίους μονάς, απουσιάζει εκτός Ελλάδας ή δεν μπορεί να μετακινηθεί, αλλά παραμένει στους εκλογικούς καταλόγους, μπορούμε να υπολογίσουμε το ποσοστό της πραγματικής αποχής σε πάνω από 20%, στο οποίο προφανώς συμπεριλαμβάνεται και ένα σημαντικό ποσοστό συνειδητής πολιτικής αποχής.
Ένα επίσης σημαντικό 5,8%, επέλεξε το λευκό ή το άκυρο, ενώ στις εκλογές κυμαίνεται πάντα γύρω στο 0,9% με 1%. Κατά συνέπεια και εδώ έχουμε ένα σημαντικό ποσοστό, 5% τουλάχιστον, συνειδητής απόρριψης του διλήμματος.
Εν τέλει την απάντηση στο δίλημμα του δημοψηφίσματος επέλεξε το 56,70%  των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση το 70-71% των ενεργών ψηφοφόρων. Δηλαδή το 43% περίπου των Ελλήνων  ψήφισε  Όχι και το 28% Ναι.
Εμείς, ως συλλογικό υποκείμενο, επιλέξαμε να μετρηθούμε με τους «λιγότερους», από τα τρία στρατόπεδα, τους οπαδούς του άκυρου-αποχής, διότι δεν θέλουμε να θεωρήσουμε το σύνολο της αποχής και των λευκών,  των ενεργών ψηφοφόρων (που επίσης φθάνει το 29%) ως ενιαίο μπλοκ. Πάντως παραμένει σημαντικό το ποσοστό εκείνων που αρνήθηκαν κάθε επιλογή από τις δύο κυρίαρχες και προπαντός το ίδιο αυτό το ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα.
Τι επόμενες ημέρες γνωρίζουμε πως αυτή η επιλογή, των λιγότερων, θα επιβεβαιωθεί δυστυχώς πανηγυρικά, όπως πολλές φορές έχει συμβεί στην πρόσφατη ιστορία μας. Θα θυμίσουμε πως είχαμε αρνηθεί, τότε που μπορούσαμε να το κάνουμε, την ένταξη στην ευρωζώνη, είχαμε αρνηθεί τους καταστρεπτικούς Ολυμπιακούς αγώνες, είχαμε αρνηθεί την μηδενιστική «επανάσταση»  του Δεκέμβρη του 2008.  Και τότε μας έλεγαν πως το «αλάνθαστο κριτήριο» του λαού ήταν συντριπτικά ενάντιά μας.
Αλλά ποτέ δεν διστάσαμε να βαδίσουμε ενάντια στο ρεύμα. Οι πιο παλιοί από μας είχαν αντιταχθεί στην άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, που εκμαύλισε τον ελληνικό λαό. Είχαμε αντιταχθεί στην απαρχή των δικοινοτικών συνομιλιών στην Κύπρο, είχαμε αντιταχθεί στην ελληνοτουρκική φιλία των Σημίτη-Θεοδωράκη, είχαμε αντιταχθεί στην παράδοση του Οτσαλάν, είχαμε αντιταχθεί στον Σημίτη, στην καταστρεπτική οικονομική πολιτική του Καραμανλή και στον ΓΑΠ, όπως αντιταχθήκαμε και στον Τσίπρα. Έχουμε μάθει να βαδίζουμε ενάντια στην «πλειοψηφία», που συχνά ακολουθεί προβατοειδώς την εξουσία. Έχουμε μάθει να αντιστεκόμαστε στις κυβερνήσεις που τα τελευταία χρόνια οδηγούν την Ελλάδα από το κακό στο χειρότερο. Και αν δεν κάνουμε λάθος, κάποιοι όψιμοι «αντιστασιακοί» και αυτή τη φορά, τη φωνή της κυβέρνησης ακολούθησαν, χωρίς να ανησυχούν γιατί και πως συνταυτίστηκαν με τη Χρυσή Αυγή και τοΤουρκικό Προξενείο στη Θράκη! Για μια ακόμα φορά στη γιαλατζή αντίσταση, την εύκολη, με το γκουβέρνο, παίρνοντας στον λαιμό τους και κάποιους αυθεντικά αντιστασιακούς συμπολίτες μας. Και την ταυτίζουν με τις δύσκολες, εκείνη που ήταν ενάντια στο σχέδιο Ανάν ή παλιότερα ενάντια στην Ιταλική εισβολή.
Αλλά το ξήλωμα έχει ήδη αρχίσει και μάλιστα από τον εμπνευστή του δημοψηφίσματος, τον Βαρουφάκη. Ελπίζουμε να μη ξηλωθεί εντελώς και η χώρα και θα κάνουμε ότι μπορούμε γι’ αυτό.
Καταρχάς θα θάψουμε το τομαχώκ του πολέμου. Διότι δεν μας ενδιαφέρει η δικαίωσή μας, η οποία είναι βέβαιη, αλλά δεν χρειάζεται να την προβάλουμε, διότι μέλημά μας η μικρότερη δυνατή ζημιά για τη χώρα. Γιατί η ζημιά έχει ήδη γίνει και θα πληρώσουμε όλοι, εκτός από τα λαμόγια, που με τα λεφτά τους στο εξωτερικό παίζουν με τις γλίσχρες καταθέσεις του κοσμάκη, ενώ το κύμα της φτωχοποίησης ούτως ή άλλως θα βαθύνει.
Εμείς θα είμαστε εδώ, ενάντια στα δύο στρατόπεδα της καταστροφής, στον ένα και μοναδικό δρόμο. Του πατριωτισμού, της παραγωγικής ανασυγκρότησης, της αναγέννησης του τόπου μας.

ΟΙ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ “ΕΥΡΩΠΑΪΣΤΕΣ” ΘΕΡΙΖΟΥΝ Ο,ΤΙ ΕΣΠΕΙΡΑΝ

Παρέμβαση του Γιώργου Καραμπελιά
Οι κ.κ. Βερέμης, Αλιβιζάτος, Καμίνης, Καφετζόπουλος Ράμφος, Μπουτάρης, διαμαρτύρονται πώς και γιατί, ξαφνικά, η πλειοψηφία των νέων –όπως, τουλάχιστον, συνάγεται από τις δημοσκοπήσεις– στηρίζει φανατικά και οπαδικά το ΟΧΙ, σε μια υπέρτατη έκφραση ωχαδερφισμού και απόλυτης αδιαφορίας για το μέλλον της χώρας. Δεν θα έπρεπε όμως να διαμαρτύρονται αλλά μάλλον να πανηγυρίζουν. Διότι είναι τα παιδιά τους, αυτά που κατασκεύασαν μέσα σε τουλάχιστον δυόμισι δεκαετίες εθνομηδενισμού, καλλιέργειας μίσους για τη χώρα τους και για οποιεσδήποτε συλλογικές αξίες, ατομικισμού και χυδαίας κατασυκοφάντησης όσων εξέφραζαν αντίθετη άποψη.
Σήμερα, που το κύμα στρέφεται εναντίον τους, και είναι οι ομογάλακτοι αδερφοί τους, Λιάκος, Σία Αναγνωστοπούλου, Γιαννουλόπουλος κ.ά., που αναλαμβάνουν την καθοδήγηση των εθνομηδενιστικών δημιουργημάτων τους, διαμαρτύρονται και απορούν.
Για πρώτη φορά ήρθαν αντιμέτωποι με αυτό το φαινόμενο, ως ο Φρανκεστάιν με το δημιούργημά του, το 2008, όταν όλα τα παιδιά των Βορείων Προαστίων, μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, έκαναν την πρόβα τζενεράλε μιας μηδενιστικής εκτόνωσης. Ήταν τα παιδιά τους και, εξάλλου, αυτά σέρνουν από τη μύτη και τους πατεράδες τους, τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ όπου αιώνιοι “ρεφορμιστές” σαν τον Βούτση έγιναν επαναστάτες, όσο και στα ανώτερα μεσαία στρώματα της «καλοστεκούμενης» κοινωνίας γενικότερα. Ως απάντηση στα Βόρεια Προάστια, ήρθε και η εξίσου μηδενιστική φασίζουσα εξέγερση του Αγ. Παντελεήμονα των νεαρών Χρυσαυγιτών, οι οποίοι διογκώθηκαν στις συνθήκες της κρίσης, ενσωματώνοντας τα πληβειακά και λούμπεν στοιχεία της νεολαίας.
Και τώρα, για πρώτη φορά, βρίσκονται μαζί. Ας μη διαμαρτύρονται, λοιπόν, και ας μην απορούν όλοι οι «ευρωπαϊστές», εθνομηδενιστές, οι οποίοι πίστεψαν πως η συμμετοχή στην Ευρώπη προϋποθέτει την εξαφάνιση της εθνικής ταυτότητας και της έννοιας του εθνικού συμφέροντος και όχι το αντίστροφο: Διότι, μόνο όποιοι έχουν ισχυρή εθνική ταυτότητα μπορούν να συμμετέχουν ισότιμα και οργανικά και σε οποιεσδήποτε άλλες ευρύτερες ενότητες. Μόνο όποιοι έχουν συνείδηση της ιδιοπροσωπίας τους, συνάπτουν συμμαχίες με άλλους και δεν πασχίζουν να εξαλείψουν αυτή την ιδιοπροσωπία. Διαφορετικά, διαλύουν την πολιτειότητα του εθνικού σώματος και κατ’ εξοχήν της νεολαίας, η οποία μεταβάλλεται σε ένα σύνολο αγραμμάτων οπαδών, χωρίς αρχές, οικογένεια και πατρίδα, ανίκανο να αντιδράσει, θετικά και αποτελεσματικά, σε κάθε νέα πρόκληση.

Και μόνο εκείνοι οι νέοι που, παρά την προπαγάνδα σας, κατόρθωσαν, με δυσκολία και μέσα από σκολιούς δρόμους, να διατηρήσουν και την τόλμη της νιότης τους και την αρετή που αρνείται τη διχόνοια, θα αποτελέσουν ίσως τη μαγιά για μια νεολαία, ελπίδα της χώρας τους αύριο. Άμποτες.
ΥΓ.  Όσο για εκείνους που κατήγγελλαν, για δεκαετίες υποτίθεται, τόσο την Ρεπούση, τον Λιάκο και τον Βερέμη, όσο και τον εθνομηδενισμό της νεολαίας που αυτοί εξέτρεφαν, και σήμερα συντάσσονται με τους εθνομηδενιστές και τους φασίστες, και μάλιστα με πατριωτικά επιχειρήματα, μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.
Αρκετοί από αυτούς είναι και εκπαιδευτικοί, και όταν δεν ασχολούνται  με τον μισθό τους, που φρόντισε να τους τον καταβάλει ο Τσίπρας, ενώ οι υπόλοιποι Έλληνες λιμοκτονούν, καλό θα είναι να ασχοληθούν και λίγο με το τί παράγει το εκπαιδευτικό σύστημα, που υπηρετούν και το οποίο κατήγγελλαν μέχρι χθες. Αλλά για τις ευθύνες που αναλαμβάνουν, από την Δευτέρα…

Η ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΜΕ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά
Όσοι ζήσαμε τις πλατείες της αγανάκτησης, από τις οποίες πλημμύρισε η Ελλάδα από το 2010 και μετά, παράλληλα με την αίσθηση ότι τελείωνε με πάταγο η μεταπολίτευση, μέσα σε μια σαρωτική κρίση που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την ανανέωση της πατρίδας, είχαμε τρομάξει ταυτόχρονα από ένα φοβερό κράμα πληβειακής βίας και λούμπεν πολιτικής συμπεριφοράς που αναδυόταν από αυτές. Αυτό το φοβερό κράμα, που έδωσε σάρκα και οστά κατά τον μεσοπόλεμο στον φασισμό και τον ναζισμό, αναμειγνύοντας το σοσιαλιστικό αίτημα με τον ρατσισμό και τον επιθετικό εθνικισμό. Εκείνο το κράμα που επέλεξε σαν σύμβολό του τη σύνθεση ανάμεσα στην κόκκινη σημαία της επανάστασης και τον αγκυλωτό σταυρό του αίματος.
Ζούσαμε, χωρίς να το γνωρίζουμε ίσως, τη γένεση, in vivo, ενός αυθεντικού ολοκληρωτικού πρωτοφασιστικού φαινομένου, με την ίδια βούληση για την «υπέρβαση της αριστεράς και της δεξιάς», το μίσος για τους «τραπεζίτες», το κοινοβούλιο και την πολιτική τάξη, την ίδια αγωνιώδη αναζήτηση για έναν «ηγέτη», έναν φύρερ που θα σάρωνε το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μαζικό φασιστικό φαινόμενο. Και είδαμε αρκετούς μικροφύρερ να κυκλοφορούν στις πλατείες, αναζητώντας ιστορικό ρόλο. Και εμείς οι δημοκράτες αντιμνημονιακοί πατριώτες, προσπαθούσαμε ασταμάτητα να βάλουμε φραγμό στους διάφορους ψευτοφύρερ και τους ναζί και εν μέρει το επιτύχαμε, τουλάχιστον για ένα διάστημα.
Όμως η ισχύς του φαινομένου, στηριγμενη στην εγκληματική συμπεριφορά των δανειστών,τον ενδοτισμό των εγχώριων ελίτ και την κοινωνική κατάρρευση, δεν ήταν δυνατόν να ανακοπεί εντελώς. Και έτσι αυτό το νέο κοινωνικό φαινόμενο προσέδωσε ήδη τη δύναμη και την ισχύ σε ένα ναζιστικό γκρουπούσκουλο να γίνει η τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας και, αν δεν είχε βιαστεί υπερβολικά, θα είχε ίσως εκτιναχθεί ακόμα ψηλότερα. Εξάλλου, δεν εμποδίστηκε από το διαλυμένο ελληνικό κράτος και τον άθλιο ελληνικό αστισμό, αλλά από την παρέμβαση των ξένων, εξαιτίας μάλλον της παρωχημένης παλαιοχιτλερικής και αντιεβραϊκής ιδεολογίας του.
Το εκηκτικό κοινωνικό μείγμα είναι πάντα εδώ. Και ο πειρασμός του ολοκληρωτισμού επίσης. Και όχι μόνο στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Πάνο Καμμένο με τα «στρατά» του, αλλά ίσως και σε πολλούς άλλους. Ήδη, η επιλογή του δημοψηφίσματος, που διεξάγεται με άσχετη και ψευδεπίγραφη αιτιολογία και με εντελώς παράνομες προθεσμίες μίας εβδομάδος, διχάζει στο έπακρο τον ελληνικό λαό και ανοίγει τον δρόμο για έναν επιπλέον εθισμό στον ολοκληρωτισμό.
Η επικίνδυνη συμπόρευση με τη Χρυσή Αυγή, που επισφραγίστηκε με την απελευθέρωση του Κασιδιάρη, είναι βήμα καθοριστικής σημασίας. Διότι ενώνει για πρώτη φορά σε ένα κοινό μέτωπο δύο «στρατούς». Εκείνον της αριστεράς, με τον μιλιταριστικό βηματισμό των αριστερίστικων και αναρχικών «σχηματισμών», που είχαν αποπειραθεί μια πρώτη πρόβα τζενεράλε τον Δεκέμβρη του 2008 (γι’ αυτό δεν θα συγχωρήσω εύκολα τον Αλέκο Αλαβάνο, που υιοθέτησε τις πρακτικές μιας μηδενιστικής «επανάστασης» και τις κάλυψε από τον ΣΥΡΙΖΑ). Από την άλλη, τα υπνώττοντα, μαυροντυμένα επίσης, τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, και προφανώς τα τεράστια ποσοστά στήριξης που διαθέτουν στα ΜΑΤ, την Αστυνομία και τους κατώτερους αξιωματικούς. Δεν ισχυρίζομαι ότι έχουν ήδη κοινούς στόχους, ο καθένας δουλεύει για λογαριασμό του, αλλά οικοδομείται ένα εξαιρετικά επικίνδυνο «συνεχές» ολοκληρωτισμού, που δεν προοιωνίζεται τίποτε το θετικό.
Παλαιότερα, μέσα στο κίνημα των αγανακτισμένων και στο αντιμνημονιακό κίνημα συνολικότερα, προσπαθούσαμε να βάλουμε μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ των φασιστών και του κινήματος και συχνά εισπράτταμε, και μάλιστα σε μαζική κλίμακα, το επιχείρημα πως οι «χειρότεροι φασίστες» είναι οι «νεοταξίτες» τραπεζίτες, εβραίοι και Γερμανοί, ενώ οι χρυσαυγίτες είναι καλά παιδιά της χορωδίας. Αυτή η συμπόρευση στο επίπεδο μιας λουμπενοποιημένης, πληβειακής αντίληψης έλαβε σάρκα και οστά, ακόμα και στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του 2014, όπου ο Κασιδιάρης ψηφίστηκε από έναν σημαντικό αριθμό αριστερών πατριωτών και αντιμνημονιακών και είναι βέβαιο πως, εάν δεν είχε αρχίσει η επίθεση του κράτους εναντίον τους, θα ήταν τώρα δήμαρχος Αθηναίων, ενώ η Δούρου εξελέγη με τις ψήφους των Χρυσαυγιτών .
Το κράμα ανορθολογισμού, λουμπενοποίησης και αναζήτησης Φύρερ κυριάρχησε στη Γερμανία ως συνέπεια της ήττας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και της επιβολής δρακόντειων όρων πληρωμής αποζημιώσεων στη Γερμανία. Σήμερα, οι Ευρωπαίοι και οι Γερμανοί εφαρμόζουν μια ανάλογη τακτική απέναντι στον ελληνικό λαό. Τι καρπούς ελπίζουν άραγε να δρέψουν;
Πριν ένα ή δύο χρόνια, κατηγορούσαν τον Μπαλτάκο ως τον ενδιάμεσο μεταξύ Σαμαρά και Χρυσής Αυγής. Και σήμερα ακολουθούν τα χνάρια του.

Ελλάδα: Μια Βαλκανική Τραγωδία

του  ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΑΚΚΑ
Εδώ είναι Μπαλκάνια/ δεν είναι παίξε γέλασε»
Διονύσης Σαββόπουλος*
«Υπομονή. Λίγη ακόμα κωπηλασία και τελειώνουμε, λίγη ακόμα κωπηλασία και βουλιάζουμε»
Κώστας Μόντης
Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουμε αναλώσει όλες τις πολιτικές και διανοητικές μας δυνάμεις για να αναλύσουμε αυτό που σήμερα εκδηλώνεται ως «μέτωπο του ΝΑΙ». Τώρα δεν είναι στιγμή να επαναλάβουμε ζητήματα ήδη ξεκαθαρισμένα. Τώρα είναι στιγμή να ξεκαθαρίσουμε την άλλη μισή, και σκοτεινή, πλευρά του φεγγαριού: Το οργουελιανό καθεστώς της «μισής αλήθειας» που σήμερα κυβερνάει την χώρα –ακόμα και αν το σύστημα της 4ης εξουσίας, μαζί με ένα κομμάτι της μεταπρατικής και εθελόδουλης στους Ευρωπαίους αστική τάξη είναι εναντίον τους.
Αυτό το καθεστώς παλεύει με νύχια και με δόντια να μας πείσει ότι είναι ο Άγιος Γεώργιος που επιτίθεται στον Δράκο. Τίποτα πιο ψευδές. Διότι πέρα από τους Γερμανούς –την γερμανική Ευρώπη, δηλαδή– και το εγχώριο μπλοκ που είναι στοιχημένο από πίσω της, υπάρχουν και οι Αμερικάνοι, καθώς και άλλα φρούτα εδώδιμα, που στήνουν το σκηνικό μιας ελληνικής βαλκανικής τραγωδίας η οποία τις τελευταίες μέρες παίζει το φριχτό της «Από Δευτέρα, προσεχώς».
Αυτό το δημοψήφισμα εγκρίθηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο με τις ψήφους της συγκυβέρνησης ΣΑΝΕΛ, καθώς και με την Χρυσή Αυγή. Όντως, το ερώτημά του είναι παραπειστικό, και άνευ πραγματικής ουσίας, σε ό,τι αφορά στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης. Τουλάχιστον, σε ό,τι ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός της χώρας. Απόδειξη, ότι ανεξάρτητα από το τι θα πράξει από την Δευτέρα δεν προκηρύσσει για αυτόν τον λόγο το δημοψήφισμα. Αλλά για τις απολύτως ορατές συνέπειές του ως προς το εσωτερικό της χώρας. Οι οποίες είναι πολύ πραγματικές και έχουν να κάνουν με την συγκρότηση πολιτικών στρατοπέδων, και την ολοκλήρωση της φυσιογνωμίας του καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης που θα αναλάβει να διαχειριστεί τις εξελίξεις από την Δευτέρα και μετά. Γι’ αυτόν τον λόγο το δημοψήφισμα, από γιορτή της δημοκρατίας έχει μεταβληθεί στην μεγαλύτερη ντροπή της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας: Κινδυνεύει να μεταβληθεί στο Κύκνειο Άσμα της.
Το πολιτικό καθεστώς που κυβερνάει και γυρεύει να μεταβάλει σε όπλο του το ΟΧΙ του ελληνικού λαού, ανεξάρτητα αν μεγάλο του μέρος πηγάζει από αγνά αντιστασιακά αισθήματα τα οποία λεηλατούνται χυδαία από αυτό, είναι ένα φαιορόζ μέτωπο «τύπου Μιλόσεβιτς». Πίσω από αυτό δεν στοιχίζονται μόνο οι ποικιλώνυμοι φασίστες, που ανοιχτά διακηρύσσουν ότι βρίσκονται μπροστά σε μια μεγάλη ευκαιρία να εγκαταστήσουν ένα ατόφιο «δωρικό» Ελληνικό καθεστώς –εξάλλου στο σενάριο της οριακής επικράτησης του ΟΧΙ, θα είναι αυτοί που θα έχουν κάνει την διαφορά. Αλλά και η γκανκστερική μερίδα των αρχουσών τάξεων (που αντιπροσωπεύεται επάξια στο πρόσωπο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου), και που ζήλεψαν τις σέρβικες δόξες του Αρκάν, υπολογίζοντας ότι θα παίξουν αντίστοιχο ρόλο στην διαλυμένη Ελλάδα της Δευτέρας.
Δεν θέλει και πολύ μυαλό να το καταλάβει κανείς αυτό, κάνει μπαμ.
Μόνο που αυτό το «μπαμ» καλύπτεται από τον εκατέρωθεν προπαγανδιστικό πάταγο και βουή, ο οποίος ολοκληρώνει τον μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας σε πλήθος με παβλωφικά χαρακτηριστικά. Και ολοκληρώνει τον απόλυτο κατακερματισμό του λαϊκού σώματος –και δεν μιλάμε τώρα για τον Άδωνη ή τον Τσίπρα, μιλάμε για τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους– μεταξύ εκείνων που αισθάνονται δικαιολογημένο φόβο για το αύριο, άρα στοχάζονται με αρετή το μέλλον, και εκείνων που καθοδηγούνται από τυφλή τόλμη. Έτσι, η κυβέρνηση κατάφερε να διχάσει εκείνους που θα αποτελούσαν την βάση πάνω στην οποία θα χτιζόταν η δυνατότητα ενός αυθεντικού αντιστασιακού μετώπου. Δίχως αυτήν, είμαστε καταδικασμένοι να μεταβληθούμε ως λαός σε άθυρμα μεταξύ Γερμανικής Ευρώπης και Αμερικάνικης Βαλκανικής Σφήνας, σε αντικείμενο μιας πολεμικής σύγκρουσης ανάμεσα στην γκανγκστερική μερίδα των αρχουσών τάξεων, και την εθελόδουλη.
Αυτός ο λαός, στα 150 χρόνια του τραγικού, τάχα ελεύθερου, βίου του έχει παραγάγει μόνον έναν τύπο σοβαρού διανοουμένου που στέκεται επάξια στο αντιστασιακό ήθος και την μακραίωνη ιστορία του: Τους ποιητές. Ήρθε καιρός, επομένως, να τους πάρουμε στα σοβαρά, και να μην τους εξορίζουμε στην τυπολατρική εξουδετέρωση των σχολικών εορτών. Ο Κάλβος έγραψε: Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας, ας έχωσι• θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία.
Δίχως το ένα από τα δύο, πολύ απλά ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ. Ραντεβού την Δευτέρα, στο ελληνικό Ραμπουγιέ. Ο κύβος έχει ριφθεί. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Με το κόμμα ενάντια στη χώρα, μέχρι το τέλος

Ο Αλέξης Τσίπρας όπως ήταν αναμενόμενο επέλεξε να διασώσει ότι μπορεί από το κόμμα του ενάντια στο προφανές εθνικό συμφέρον που θα του επέβαλε την άμεση παραίτησή του ή έστω την ακύρωση του παράνομου δημοψηφίσματος. Και ήταν αναμενόμενο γιατί από τη στιγμή και πέρα που επέλεξε το δημοψήφισμα την περασμένη Παρασκευή γνώριζε τις συνέπειες, το κλείσιμο των τραπεζών, την καταστροφή της οικονομίας τον κίνδυνο γενικευμένης και οριστικής εξαθλίωσης εκατομμυρίων Ελλήνων και όμως το έκανε, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε ο ίδιος να συναινέσει σε σκληρά μέτρα που θα τον έκαναν να χάσει εντελώς την κομματική στήριξη. Γι’ αυτό λοιπόν από τότε έκανε ήδη την επιλογή που επιβεβαίωσε και σήμερα:  Ας πάει και το παλιάμπελο (δηλαδή η χώρα) για να κρατήσει όσο περισσότερο μπορεί την εξουσία και κυρίως τον κομματικό του στρατό. Αποφάσισε από την Παρασκευή ότι δεν θα χαρίσει στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και το Λαφαζάνη, το κόμμα αλλά ότι αυτός, ως ηγέτης τους θα ταυτιστεί μαζί τους.
Αν και  βλέπει ότι οι Έλληνες παρά το παράνομο δημοψήφισμα με το παραπλανητικό δίλημμα ναι ή όχι στις σκληρές αλλά ανύπαρκτες πλέον προτάσεις των δανειστών αρχίζουν να στρέφονται όλο και μαζικότερα εναντίον του, διότι πήραν ήδη μια πρόγευση από τις κλειστές τράπεζες για τον Αρμαγεδώνα που πρόκειται να ακολουθήσει την επόμενη εβδομάδα, επιμένει στη στρατηγική της καταστροφής της χώρας και του εθνικού διχασμού. Παραπλανητικά, για να μειώσει τις αποσκιρτήσεις όλων και περισσότερων στελεχών του, άφηνε να διαρρέει ότι είτε θα παραιτηθεί είτε θα ακυρώσει το δημοψήφισμα. Κατέληξε τελικώς στα ακριβώς αντίθετα, έχοντας κερδίσει άλλη μια μέρα εξαπάτησης. Έτσι οδηγεί σε έναν βαθύτατο εμφυλιοπολεμικό διχασμό τους Έλληνες παρότι γνωρίζει πως πλέον δεν παίζεται η διατήρηση της κυβερνητικής εξουσίας που ούτως ή άλλως την έχει πλέον απολέσει αλλά το εάν θα κρατήσει ένα ισχυρό και υπαρκτό κομματικό μηχανισμό.
Γιατί είναι προφανές πως είτε επιλεγεί το ΌΧΙ, -πράγμα σχεδόν αδύνατο πλέον-, επειδή θεωρείται ήδη λεπρός από τους Ευρωπαίους "εταίρους" που θα αδράξουν την ευκαιρία που περίμενε ο Σόϊμπλε, η χώρα και η οικονομία θα οδηγηθούν, μια εβδομάδα μετά, στην απόλυτη κατάρρευση και θα αναγκαστεί να φύγει μετά την καταστροφή. Στην αντίθετη  και πιθανότερη περίπτωση που θα επικρατήσει το ΝΑΙ, πάλι θα υποχρεωθεί να εγκαταλείψει τον πρωθυπουργικό θώκο. Όμως τότε θα συνεχίσει να δίνει μια μάχη οπισθοφυλακών, εμφανιζόμενος ως εκείνος που "αρνήθηκε το μνημόνιο" και θα παραδώσει σε άλλους την ευθύνη να αναλάβουν την κατεστραμμένη χώρα που θα έχει αφήσει, και αυτός θα το παίζει  ο αντιστασιακός και αντιμνημονιακός τον οποίο θα έχουν εκπαραθυρώσει οι "ξένοι τοκογλύφοι". Βέβαια όλα αυτά έχουν κοντά ποδάρια, διότι οι Έλληνες γνωρίζουν πλέον και το ποιόν και την ανικανότητα του και τις ευθύνες του για τους 5 μήνες κατρακύλας και το καταστροφικό φινάλε της διακυβέρνησής του. Ότι και να κάνει, έχει ήδη εισπράξει την καταισχύνη της ιστορίας από την οποία δεν θα τον γλιτώσει ο Μιχαλολιάκος και ο Κασιδιάρης, - τον όποιο  και αποφυλάκισε σήμερα προτού παρέλθει το δεκαοχτάμηνο για να τον συνδράμει στο θεάρεστο έργο του. Ούτε θα αποφύγει τη δίκαιη οργή του ελληνικού λαού και κυρίως εκείνων των ανθρώπων τους οποίους τόσο αισχρά κορόιδεψε. Δειλός και μοιραίος, μέχρι τέλους, ένας άθλιος κομπάρσος που πίστεψε πως είναι μεγάλος ηθοποιός θα αποσυρθεί από το προσκήνιο, έχοντας όμως επιφέρει ανεπανόρθωτες καταστροφές.

Η διαλεκτική του Εμφυλίου

Στη μακρά σύγχρονη ιστορία μας, από την Επανάσταση του ’21 μέχρι σήμερα, διακόσια χρόνια σχεδόν, ο ανολοκλήρωτος χαρακτήρας της εθνικής μας ύπαρξης έχει καταδειχθεί αναρίθμητες φορές μέσα από τον χαρακτήρα των εσωτερικών αντιπαραθέσεων. Συνήθως, εκτός από ελάχιστες ευτυχείς στιγμές, οι αντιστασιακές δυνάμεις του ελληνισμού έμεναν χωρίς ολοκληρωμένη φωνή και πρόταση, ενώ την πολιτική πρόταση τη διατηρούσαν τις περισσότερες φορές οι εκσυγχρονιστές και οι οπαδοί της δυτικοφροσύνης. Έτσι, στην Επανάσταση του ’21, από τη μία πλευρά βρισκόταν ο Κολοκοτρώνης, οι αγωνιστές και η ορθόδοξη αντιστασιακή παράδοση που αντιστέκονταν και πολεμούσαν χωρίς όμως να μπορούν να διατυπώσουν μια ολοκληρωμένη και συνεκτική πολιτική πρόταση, ενώ από την άλλη πλευρά οι Φαναριώτες και οι Υδραίοι αγγλόφιλοι, με εκπρόσωπο τον Μαυροκορδάτο, διατύπωναν αυτοί την ελλείπουσα πολιτική πρόταση.
Αυτή η ιστορική πραγματικότητα αναπαριστά το ανολοκλήρωτο της εθνικής μας υπόστασης:  η παράδοση και το αντιστασιακό ήθος δεν μπορούσε να παραγάγει και μία πρόταση εκσυγχρονισμού της παράδοσης, με αποτέλεσμα ο εκσυγχρονισμός να βιώνεται πάντα ως εισαγόμενος και υποταγή. Και μόνον όταν η Επανάσταση έφτασε στο «αμήν» και κινδύνευε να καταστραφεί, επιλέχθηκε από όλους, έστω και για λίγο, ο Ιωάννης Καποδίστριας που επιχειρούσε να συνθέσει παράδοση και εκσυγχρονισμό.
Το ίδιο συνέβη σε μια δεύτερη κομβική στιγμή της ιστορίας μας, με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που συνέθεσε το αγωνιστικό ήθος του Κρητικού επαναστάτη με το όραμα της ολοκλήρωσης του ελληνισμού.
 Κάτι ανάλογο φαίνεται σήμερα να διχάζει τους Έλληνες από την αρχή της κρίσης του 2010.