Οι μαθητευμένοι μάγοι και η έλλειψη ιστορικής συνείδησης


Παρακολουθούμε όλοι ως υπνωτισμένοι το θέαμα μιας κυβέρνησης ασχέτων και μαθητευόμενων μάγων να βυθίζει μέρα με τη μέρα σε μεγαλύτερο αδιέξοδο τη χώρα σε όλα τα πεδία, και έναν άβουλο πρωθυπουργό να παρακολουθεί ανίκανος να παρέμβει προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση· παρακολουθούμε ταυτόχρονα το θέαμα μιας σταδιακής κατεδάφισης των οραμάτων του… αντιμνημονιακού κινήματος. Δεν θα επανέλθουμε όμως σε αυτά που έχουμε τονίσει πολλές φορές, (ad nauseam) την τελευταία περίοδο, αλλά θα προσπαθήσουμε να διευκρινίσουμε για μια ακόμα φορά το ιδεολογικό και πολιτικό υπόστρωμα αυτής της πολιτικής.
Όταν ανήκεις σε μια γενιά και μια ιδεολογική και πολιτική σχολή που τις τελευταίες δεκαετίες προσπάθησε να κατεδαφίσει την ιστορική συνείδηση του ελληνισμού, αρνείται τη συνέχεια του ελληνικού έθνους· σε ένα ρεύμα που αρνείται να αναγνωρίσει στην οθωμανική Τουρκία εκείνον τον παράγοντα που από τη μάχη του Ματζικέρτ το 1071 μέχρι την εισβολή στην Κύπρο και τις αδιάκοπες προκλήσεις έχει ως διαρκή διακηρυγμένο και μόνιμο στόχο του την κατοχή ή την υποταγή του «συνόρου» που αποτελεί η Ελλάδα.
Όταν από την άλλη πλευρά δεν έχεις καμία συνείδηση ότι η σχέση μας με τηνΔύση δεν είναι μια σχέση οργανική αλλά τακτική και αναγκαστική συμμαχία απέναντι στην εξ Ανατολών απειλή και πλέεις μέσα σε πελάγη ενός αφελούς ευρωκεντρισμού και δεν έχεις συνείδηση πως ο ελληνισμός είναι όντως, δυστυχώς, «ανάδελφος», αλλά αντίθετα έχεις ανατραφεί με όλες τις εξυπνάδες που λοιδορούσαν την τόσο καίρια έκφραση του πρόεδρου Σαρτζετάκη.
Όταν αγνοείς το γεγονός της βαθύτατης παρακμής στην οποία έχει εισέλθει εδώ και πολλά χρόνια ο ελληνισμός.
Όταν αγνοείς πως το κεντρικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα είναι η δημογραφική της παρακμή η οποία εκτός από την πληθυσμιακή συρρίκνωση θα την μεταβάλει πολύ σύντομα σε χώρα γερόντων (ήδη ο μέσος όρος ηλικίας είναι 43 χρόνια) με όλες τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό σε όλα τα πεδία, από την άμυνα, την παραγωγή έως το συνταξιοδοτικό και την αδυναμία να καλυφθούν οι «περιβόητες» συντάξεις.
Όταν κλείνεις τα μάτια μπροστά στη μεγάλη μετακίνηση των πληθυσμών που λαμβάνει χώρα από την Ανατολή προς τη Δύση, μετακίνηση η οποία είναι ενταγμένη και στη στρατηγική του μόνιμα απειλητικού γείτονα, τότε μπορείς να αναφέρεσαι στο ζήτημα των προσφύγων και των μεταναστών, μόνον ως ζήτημα «ανθρωπιστικό» και όχι ως ζήτημα που στο βάθος χρόνου μετατρέπεται σε ζήτημα εθνικής επιβίωσης.
Όταν δεν έχεις συνείδηση ότι μία πλήρης οικονομική και κοινωνική κατάρρευση της χώρας κινδυνεύει να σε οδηγήσει σε μια καθοδική σπείρα χωρίς επιστροφή.

Μνημόνιο - Αντιμνημόνιο: Η διαλεκτική της Αποικίας Χρέους, του Γ. Ρακκά

Η «υπόθεση εργασίας» που πραγματοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την μορφή… κυβερνητικού εγχειρήματος είχε ως κεντρικό ερώτημα το εάν είναι εφικτή μια άμεση απαγκίστρωση της Ελλάδας από τα μνημόνια, μέσω μιας δυναμικής διαπραγμάτευσης η οποία θα προκαλούσε μια πολιτική αλλαγή στον τρόπο που μεταχειρίζεται η Γερμανική Ευρώπη την χώρα μας.
Ο τρόπος που εξελίσσεται αυτό το «πείραμα» μέχρι σήμερα αποδεικνύει κατηγορηματικότητα πως η απάντηση στο κεντρικό ερώτημα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι αρνητική. Δεν μπορεί να υπάρξει μια άμεση απεμπλοκή της χώρας μας από τα μνημόνια, τουλάχιστον όχι εντός των παρόντων συσχετισμών και προσανατολισμών της Ε.Ε.: Παρά την διπλωματική προσπάθεια της παρούσας κυβέρνησης, και τις αντιρρήσεις που αυτή έφερε στον μονότονο μονόλογο της Γερμανικής Ευρώπης, η τελευταία είναι ανένδοτη, και πιέζει αφόρητα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να εφεύρει ένα νέο μείγμα πολιτικής που ουσιαστικά εξασφαλίζει την αναπαραγωγή και την διαιώνιση των πολιτικών «αποικίας χρέους» μετά το μνημόνιο.
Μέσα από αυτήν την διαδικασία, η διαπραγματευτική δύναμη της κυβέρνησης αποδείχθηκε εξαιρετικά αναιμική για να μπορέσει να μεταβάλει την μεγάλη εικόνα για την χώρα μας. Κι αυτό για αρκετούς λόγους:

Υπάρχει εναλλακτική πρόταση απέναντι στην κυβέρνηση Σύριζα, του Γ. Καραμπελιά

Μια πολύ συχνή και επαναλαμβανόμενη κριτική που εισπράττουμε από συνοδοιπόρους του Σύριζα και κατ’ εξοχήν της κυρίας Κωνσταντοπούλου είναι το ότι με την άποψη μας για την αποφυγή χρεοκοπίας της χώρας και απόρριψης κάθε σκέψης για έξοδο από την ευρωζώνη υπό τις παρούσες συνθήκες συντασσόμαστε με τους μνημονιακούς και τον «συμβιβασμένο» κο Τσίπρα και όχι με τους αδιάλλακτους επαναστάτες που αρχίζουν απ’ τον Καζάκη και την Ελεύθερη Ώρα και φθάνουν στην πρόεδρο της Βουλής, περνώντας από την Ανταρσύα, τον Αλαβάνο, το Αριστερό Ρεύμα και τον Αντ. Νταβανέλο.
Για να διευκρινίσουμε λοιπόν τα πράγματα, εμείς απ’ το 2012 είχαμε αντιταχθεί στη λογική μιας μετωπικής αντιπαράθεσης, με άμεση διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας, γιατί γνωρίζαμε ότι αυτή είχε μόνο δύο διεξόδους. Είτε την υποταγή με λιγότερες ή περισσότερες υποχωρήσεις, είτε την έξοδο από την ευρωζώνη και το ευρώ. Γι’ αυτό, από τότε, συστήνουμε επίμονα αυτό που έχουμε χαρακτηρίσει ως «ανταρτοπόλεμο» μακράς διάρκειας έτσι ώστε να συγκροτηθούν εκείνες οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να ανατρέψουν τα μνημονιακά τετελεσμένα. Και γι’ αυτό συμμετείχαμε ενεργά στο αντιμνημονιακό κίνημα, προσπαθώντας να επιβάλλουμε μια λογική σοβαρότητας η οποία και στην πραγματικότητα απέφερε συγκεκριμένους πολιτικούς καρπούς, όπως η ανάδειξη του ζητήματος των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου, η ανάδειξη του ζητήματος της παραγωγικής ανασυγκρότησης και η κατάδειξη του ουσιαστικά παράνομου χαρακτήρα ενός μεγάλου ποσοστού του χρέους που είχε επιβληθεί ιδιαίτερα από τον ΓΑΠ με εξευτελιστικούς και απαράδεκτους όρους.
Η άποψή μας ήταν πως με την σταδιακή συσσώρευση δυνάμεων στο επίπεδο της κοινωνίας και των θεσμών (ιδιαίτερα τοπική αυτοδιοίκηση) θα γινόταν δυνατή η συγκρότηση ενός κινήματος το οποίο τα επόμενα χρόνια –και οι χρονικοί μας υπολογισμοί το τοποθετούσαν από το φθινόπωρο του 15 και μετά, για χιλιάδες λόγους, ποσοτική χαλάρωση, Ποδέμος στην Ισπανία, τέλος της τυπικής μνημονιακής περιόδου– θα ήταν δυνατό να εκφραστεί και στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, διεκδικώντας ακόμα και την αλλαγή της κυβερνητικής εξουσίας.

«Πατριωτική Αριστερά» ή Φιλική Εταιρεία;

Από την Εφημερίδα ΡΗΞΗ (φ.113), γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς 
untitled7Εντυπωσιακή είναι η υποστήριξη την οποία απολαμβάνει η κυβέρνηση όχι μόνο από έναν απελπισμένο λαό, αλλά από τον ίδιο τον αντιμνημονιακό χώρο, μέσα και έξω από τον Σύριζα, και μάλιστα από την πατριωτική πτέρυγά του, που κατά τεκμήριο θα είχε μία αίσθηση των διακυβευμάτων και των κινδύνων που αντιμετωπίζει η χώρα.

Από εκείνους που θα έπρεπε, λογικά, να αξιολογούν το ζήτημα της υπογεννητικότητας και της δημογραφικής κατάρρευσης ως σημαντικότερο από πολλά από τα υπαρκτά ζητήματα των φαρμακοποιών, επί παραδείγματι.

Από εκείνους που θα έπρεπε να αξιολογούν το ζήτημα της παραγωγικής ενδογενούς ανάπτυξης ως κατά πολύ σημαντικότερο από τον ΦΠΑ στα τουριστικά νησιά.
Από εκείνους που θα έπρεπε να θεωρούν το μεταναστευτικό ως μία βόμβα όχι μόνο στα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής αλλά και της ίδιας της εθνικής επιβίωσης, σε μία χώρα των συνόρων και στο σύνορο των κόσμων που συγκρούονται.
Από εκείνους που θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν τον εθνομηδενισμό ως τον βασικό ιδεολογικό υπεύθυνο για την διάλυση και πολτοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, διότι αποσυνέθεσε τη συναίσθηση του συνανήκειν των Ελλήνων και μετέβαλε σε όραμα της «επαναστατημένης» νέας γενιάς τη διάλυση της χώρας τους.

Κυκλοφορεί το νέο τεύχος του περιοδικού Άρδην (τ. 99)

Διαβάστε και διαδώστε το Άρδην, 
το περιοδικό του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου

Κυκλοφορεί το νέο φύλλο της εφημερίδας ΡΗΞΗ (φ.113), Απρίλιος 2015


ΔΟΕ – Υπουργείο Παιδείας, μια σχέση χαμηλών προσδοκιών


Από την Εφημερίδα ΡΗΞΗ, φ.113
Γράφει ο Σπύρος Βαζούρας,  Αντιπρόεδρος Δ.Σ. Συλλόγου Εκπ/κών  Π.Ε. Λιβαδειάς
Η εκτίμηση των αποτελεσμάτων της πρώτης συνάντησης  του  Δ.Σ. της ΔΟΕ (Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας) με την νέα πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων μπορεί να επικεντρωθεί στο απόσπασμα της σχετικής ανακοίνωσης της ΔΟΕ ότι «τα αποτελέσματα της συνάντησης δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες, τις προσδοκίες και το μέγεθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης».
Όσοι διατυπώναμε στις αρχές του Γενάρη προς τα νυν κυβερνητικά συνδικαλιστικά στελέχη την άποψη ότι «οι εκλογές είναι πολύ νωρίς και έχετε προετοιμαστεί πολύ λίγο» είχαμε βασικά κατά νου την κεντρική πολιτική σκηνή και λιγότερο τις επιμέρους θεματικές πολιτικές. Σήμερα διαπιστώνουμε, όμως, ότι η προετοιμασία υπήρξε ανεπαρκής και στα δύο.  Η γνωστή και μονότονη επωδός πως «η χώρα δεν αντέχει άλλο μνημόνιο» μπορεί να υπήρξε επαρκές αντιπολιτευτικό σύνθημα αλλά δεν αποτελεί ικανή συνθήκη για παραγωγή πολιτικής.

Ο θίασος και ο θιασάρχης ...

Η Κρουέλα κάνει κουμάντο στη Βουλή, οι αναρχικοί στα πανεπιστήμια, οι παράνομοι μετανάστες στη Λέσβο, ο Βαρουφάκης αναγγέλλει οικονομικά μέτρα που φθάνουν το 3,9% του ΑΕΠ (!), ο Βούτσης απειλεί με πιστωτικό γεγονός για να πλήξει τη χώρα του, ο Κουράκης και ο Μπαλτάς κατακρεουργούν την παιδεία, κάθε οικονομική δραστηριότητα βρίσκεται στην κατάψυξη και οι Έλληνες απολαμβάνουν ηδονικά το θέαμα.
Πέντε χρόνια κρίσης και αθλιότητας του οικονομικού και πολιτικού συστήματος, οι ΓΑΠ, Βενιζέλοι, Σαμαράδες, Χρύσανθοι, κ.λπ. και προπαντός ο γενικευμένος φιλοτομαρισμός, που ενίσχυσε όσο κανένας άλλος ο «εκσυγχρονιστής» Σημίτης και οι εθνομηδενιστές της Αριστεράς και της Προόδου, έκαναν πουρέ τα μυαλά των Ελλήνων, σε τέτοιο βαθμό ώστε να αναδείξουν σε τρίτο κόμμα στη Βουλή μια συμμορία ναζήδων τρίτης κατηγορίας και σε κυβέρνηση μια παρέα που από τα καφενεία και τα μπαρ των Εξαρχειοκολωνακίων ανέλαβε να κυβερνήσει τη χώρα στη δυσκολότερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της.
Η γενικευμένη απάθεια με την οποία αντιμετωπίζουν, «χωρίς περίσκεψη χωρίς αιδώ», οι Έλληνες την καθημερινή βύθιση της χώρας τους σε μια ανείπωτη παρακμή, που εγκυμονεί τον κίνδυνο μιας καθοδικής σπείρας χωρίς τέλος, μια και δεν φαίνεται να ανακόπτεται μετά από πέντε χρόνια κρίσης, και η οποία αντίθετα μοιάζει να επιταχύνεται, είναι το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε.
Μετά τη μνημονιακή παρακμή απέναντι στην οποία υπήρχε μια κάποια αντίδραση, συνεχίζουμε στην αντιμνημονιακή της συνέχεια, η ποιότητα της οποίας είχε διαφανεί ήδη από το αλαλούμ του αντιμνημονιακού κινήματος.
Και, πλέον, οι αντιστάσεις, οι αντιδράσεις, το κουράγιο έχουν σχεδόν μηδενιστεί. Και η επόμενη πράξη του δράματος, διότι δυστυχώς θα υπάρξει, κινδυνεύει να μας βυθίσει βαθύτερα. Και δίπλα μας βρίσκεται η Σερβία, ή η Βουλγαρία, για να μην πάμε σε άλλες πολύ τραγικότερες ιστορίες της ευρύτερης περιοχής, Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Ουκρανία.
Δυστυχώς, η χώρα και ο λαός μας δεν παρήγαγε τίποτε καλύτερο τα τελευταία χρόνια και έτσι σήμερα είμαστε όλοι κρεμασμένοι από τα χείλη του θιασάρχη, μήπως και διαλύσει με κάποια μαγική προσταγή τον ίδιο του τον θίασο! Μήπως και ο τρώσας ιάσεται! Διαφορετικά, βαδίζουμε προς γενικευμένη αποσύνθεση.
Ή άραγε θα βρούμε τη δύναμη να αντιδράσουμε και να ενισχύσουμε εμείς όσες δυνάμεις θέλουν ακόμα να αντιμετωπίσουν την παρακμή;