Κυκλοφόρησε το νέο φύλλο Δεκεμβρίου της εφημερίδας Ρήξη (φ.99)


Οι Τεύτονες ιππότες και ο Πούτιν ...

Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς στην εφημερίδα  Ρήξη φ.99 που κυκλοφορεί

Ο Αλέξανδρος Νιέφσκυ, στις 5 Απριλίου 1242 νίκησε τους Τεύτονες ιππότες, που είχαν εισβάλει με τις ευλογίες του πάπα και μετά από λίγο το Κίεβο μεταβλήθηκε σε προσωρινή πρωτεύουσα της δυτικής ρωσικής επικράτειας υπό τον Αλέξανδρο.
Σήμερα οι «Τεύτονες ιππότες», δηλαδή οι Γερμανοί, επί κεφαλής όλης της Δύσης, μοιάζουν να επιστρέφουν στην Ουκρανία, με την προσπάθεια ενσωμάτωσής της στο δυτικό άρμα, μέσω συμφωνίας σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αιχμή του δόρατος οι δυνάμεις των ουνιτών και των καθολικών Ουκρανών, παρότι είναι μειοψηφία στη χώρα. Το ίδιο είχε συμβεί με τον Νιέφσκυ και τον πάπα στη μεσαιωνική Ρωσία. Πίσω τους όμως βρίσκεται δυστυχώς και η ουκρανική ολιγαρχία. Ο Μάθιου Ροχάνσκι, του Κέντρου Γούντροου Ουίλσον, στις 12/12/13 τόνισε πως οι Ουκρανοί ολιγάρχες «θεωρούν ότι οι μεταρρυθμίσεις που θα φέρει η συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ μπορούν αποτελέσουν την εγγύηση ότι θα διατηρήσουν τον πλούτο και την επιρροή τους». Θα μπορέσει άραγε ο Πούτιν, ο ισχνός σύμμαχός του Γιανουκόβιτς και οι διεφθαρμένοι Ρώσοι ολιγάρχες να αντισταθούν αποτελεσματικά;
Πάντως ένα είναι σίγουρο, η γερμανορωσική λυκοφιλία θα λάβει οριστικά τέλος. Γιατί η Ρωσία δεν μπορεί να παραχωρήσει και την Ουκρανία. Το είχε κάνει ο Λένιν με τη Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ στις 3 Μαρτίου του 1918, για να απελευθερωθεί από τον εξωτερικό πόλεμο μπροστά στις εσωτερικές συγκρούσεις και το αναίρεσε μερικά χρόνια μετά. Από την άλλη η Γερμανία, αφού κατάπιε την Ανατολική Ευρώπη και γονάτισε τη Νότια, έχει ανάγκη για νέο ζωτικό χώρο και το σημαντικότερο ελεύθερο «οικόπεδο» στην Ευρώπη είναι η Ουκρανία. Εδώ λοιπόν, αναπόφευκτα, θα τα χαλάσει ο Πούτιν με τη Μέρκελ, όπως τα χάλασε ο Χίτλερ με τον Στάλιν μετά το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, που είχαν υπογράψει στις 23/8/1939.
Απέναντι στη γερμανική αρπακτικότητα ο Πούτιν αποδείχτηκε εξαιρετικά κοντόθωρος, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, όταν άφησε τους Γερμανούς να ισοπεδώσουν την… Ελλάδα και την Κύπρο, ιδιαίτερα την τελευταία. Γι’ αυτό και η Μέρκελ του το… ανταποδίδει, όπως είχε κάνει και ο Χίτλερ στον Στάλιν, όταν αυτός, για να φανεί πιστός στο Σύμφωνο, είχε διαλύσει ουσιαστικά την ανώτατη στρατιωτική ηγεσία της ΕΣΣΔ. 
Στερνή μου γνώση… Βλαντιμίρ!

Υπέρ βωμών και εστιών ...


Η βάρβαρη μνημονιακή πολιτική περνά πλέον στην τελική φάση εξόντωσης του ελληνικού λαού. Μετά τη μείωση των εισοδημάτων, την εκτόξευση της ανεργίας και της φτώχειας και τη διάλυση των δημόσιων δομών υγείας, παιδείας και κοινωνικής πρόνοιας, το τελικό κτύπημα προετοιμάζεται με την αρπαγή της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας.
Η επιδιωκόμενη άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών για τους δανειολήπτες, που ισχύει από το 2009, έχει σαν τελικό στόχο να μετατραπούν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες σε ενοικιαστές στην ίδια την πατρίδα τους. Στα πλαίσια αυτού του άρθρου θα επιχειρηθεί η αποδόμηση της κυρίαρχης επιχειρηματολογίας για την «αναγκαιότητα» άρσης των πλειστηριασμών και θα διατυπωθούν εναλλακτικές προτάσεις για την αντιμετώπιση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ 

Μια υπονομευμένη Άνοιξη, στις ρίζες της οικονομικής εξάρτησης


Μια υπονομευμένη Άνοιξη, στις ρίζες της οικονομικής εξάρτησηςΓιώργος Καραμπελιάς 2013, Εναλλακτικές Εκδόσεις

Η εκθεμελιωτική οικονομική κρίση που βιώνουμε υπακούει σε μεγάλα διεθνή ρεύματα αλλά αποτελεί παράλληλα συνέπεια και κορύφωση της παρασιτικής ένταξης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας στη Δύση. Αυτή ολοκληρώθηκε στη διάρκεια μιας μακράς ιστορικής διαδρομής, που ξεκινά από τον… 11ο αι., όταν ο βυζαντινός ελληνικός κόσμος άρχισε να υποτάσσεται οικονομικά στη Βενετία και τη Γένοβα. Σταθμοί σε αυτή την πορεία απώλειας της αυτονομίας μας υπήρξαν αρχικώς η κατάκτηση και ο διαμελισμός του Βυζαντίου, μετά το 1204, η Άλωση του 1453 και, εν συνεχεία, μια ατελής και ανολοκλήρωτη εθνική χειραφέτηση.
Μέσα από τη διαρκή οικονομική πίεση της Δύσης και την επεκτατική παρουσία της τουρκικής Ανατολής, η ελληνική οικονομία δεν μπόρεσε να μετεξελιχθεί σε έναν αυτόνομο παραγωγικό πόλο. Tο ελληνικό κοινοτικό και εταιριστικό παραγωγικό μοντέλο αποσυντέθηκε και οι άρχουσες τάξεις της προσδέθηκαν παρασιτικά στη Δύση, ως μεταπράτες προϊόντων, ιδεών, προτύπων.
Οι επανειλημμένες απόπειρες για οικονομική και κοινωνική ολοκλήρωση, κάθε φορά, σκόνταφταν σε αυτή τη διπλή πίεση. Αυτή ακριβώς τη μακρόσυρτη διαδικασία συγκρότησης και αποδόμησης θα αποκαλέσει «καημό της ρωμιοσύνης» ο Κωστής Μοσκώφ.
Κατά τη διάρκεια των δύο αιώνων της ελληνικής Αναγέννησης, από το 1700 έως το 1922, ο ελληνισμός αναπτύσσεται γοργά και στο οικονομικό πεδίο. Επιλέγοντας ορισμένες προνομιακές «στιγμές», τη ναυτοσύνη, τη Μοσχόπολη, τα Αμπελάκια, την «άγρια ανωμαλία» του αυτόκεντρου σαμιακού μοντέλου, τη Διασπορά και το «χιακό δίκτυο», τους Φαναριώτες και τον ρόλο τους, προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε τις διαδικασίες της άνθησης και ταυτόχρονα τις αιτίες της μεταπρατικής υποστροφής. Μια υποστροφή που βρίσκεται στο υπόβαθρο της σημερινής καθολικής κρίσης του παρασιτικού οικονομικού μοντέλου στην Ελλάδα.
Όταν οι Έλληνες δοκίμασαν να συγκροτήσουν μια κρατική δομή, με την Επανάσταση του ’21, προσέκρουσαν στην αντίθεση τόσο της οθωμανικής Αυτοκρατορίας όσο και των δυτικών δυνάμεων, που δεν επιθυμούσαν τη συγκρότηση ενός νέου ελληνικού κράτους στη θέση του Βυζαντίου. Οι συνδυασμένες προσπάθειές τους θα οδηγήσουν στη δημιουργία ενός κράτους που δεν μπόρεσε να προστατεύσει την παραγωγική δραστηριότητα και αποικιοποιήθηκε, μέσω των δανείων, στις δυτικές τράπεζες. Και, δυστυχώς, η Ελλάδα δεν κατόρθωσε ποτέ να δημιουργήσει ένα ανεξάρτητο και ισχυρό κράτος, ικανό να προφυλάξει και να ενισχύσει την παραγωγή, με αποτέλεσμα το ελληνικό κράτος να μεταβληθεί σε παρασιτική απόφυση της Δύσης.

ΑΡΔΗΝ:οι 25 θέσεις μας

Διαβάστε ΕΔΩ αναλυτικά τις 25 θέσεις της Κίνησης Πολιτών ΑΡΔΗΝ.

Υποστηρίξτε την καμπάνια «Σώστε την πατρίδα του Αριστοτέλη και την πύλη του Αγίου Όρους από τα μεταλλεία»



ΣΩΣΤΕ 
ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ 
ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΥΛΗ ΤΟΥ
 ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
 ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ

ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ 25.93% στην ΕΛΜΕ Βοιωτίας: Κύκνειο άσμα για τον «κυβερνητικό» και το «μηδενιστικό» συνδικαλισμό

Mετά από τόσες συνδικαλιστικές ήττες ίσως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου: Ούτε «κυβερνητικός», ούτε  «μηδενιστικός» συνδικαλισμός.  Εντελώς απροετοίμαστες και οι δύο αυτές εκδοχές του συνδικαλισμού προσπαθούν, όπως ακριβώς το πολιτικό σύστημα συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, με τα ίδια παλιά υλικά, με τους ίδιους φθαρμένους πρωταγωνιστές να διορθώσουν, δήθεν, τα προβλήματα του Δημόσιου Σχολείου και των συναδέλφων.
Ο παρακμιακός συνδικαλισμός παλεύει, με νύχια και με δόντια, να κρατηθεί στα σαθρά «κεκτημένα» του με κομματική καθοδήγηση, ιδιοτελείς επιδιώξεις και προσωπικές φιλοδοξίες. Εναντίον των νέων Ιδεών και του συλλογικού συμφέροντος. Εναντίον της συμμετοχής και των δημοκρατικών αποφάσεων. Εναντίον του Δημόσιου Σχολείου και των πραγματικών συμφερόντων των εκπαιδευτικών.
Να γυρίσουμε την πλάτη στους επαγγελματίες συνδικαλιστές - κομματικούς εργολάβους των αγωνιών και των αγώνων μας. Να γυρίσουμε την πλάτη σε αυτούς που παίζουν με τα όνειρά μας και τις ελπίδες μας.
Να ενώσουμε την κοινή μας αγωνία για το Δημόσιο Σχολείο και την Εκπαίδευση σε μια νέα αναγεννητική προσπάθεια, σε μια νέα συλλογικότητα, σε μια νέα αυτόνομη συνδικαλιστική πορεία, με την ΕΝΩΤΙΚΗ Εκ-κίνηση.
Για ένα Συνδικάτο αυτόνομο,  μακριά από οποιαδήποτε κομματική κηδεμονία !! Συνεχίζουμε με Γνώση, Συνέπεια και Υπευθυνότητα. 

Για μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση

«Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας»

των Ανδρέα Κυράνη & Αλέξανδρου Οικονομίδη από το περιοδικό  Άρδην τ. 93

1. Το κίβδηλο ιδεολόγημα της ανάπτυξης
Ανάπτυξη χωρίς ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση είναι κενή νοήματος για τον τόπο και τους ανθρώπους του. Σημαίνει πλήρη υποταγή και αφανισμό, υπό το κράτος επιταγών απρόσωπων διεθνών μηχανισμών και συμφερόντων.

2. Εθνική ανεξαρτησία
Εθνική ανεξαρτησία, χωρίς ενδογενή παραγωγική συγκρότηση, δεν υφίσταται. Όση ανάπτυξη και αν προκύψει, θα είμαστε μια τρύπα κενού στον παγκόσμιο χάρτη, οντότητα εικονική χωρίς πραγματική υπόσταση.

3. Δημοκρατία
Δημοκρατία χωρίς εθνική ανεξαρτησία είναι δημοκρατία κατ’ επίφαση για ανιστόρητα ανθρωποειδή.
Δημοκρατία δεν υφίσταται για ανέστιους νομάδες, προϋποθέτει λαό και πατρίδα και σημαίνει όλες εκείνες τις λειτουργικές, καθημερινές διαδικασίες, που μετατρέπουν κοινωνία και άτομα, από αντικείμενα, σε υποκείμενα πολιτικής.

4. Ταυτότητα
Ριζοσπαστική πρόταση στα αδιέξοδα δεν υπάρχει, αν δεν συναισθανθούμε και κατανοήσουμε την ιδιαίτερη πολιτιστική μας ταυτότητα, που προδιαγράφει κοινότητες συνανθρώπων και όχι αριθμητικά σύνολα ανταγωνιζομένων μεταξύ τους ατόμων. Αυτός ο εσώτατος αξιακός μας πυρήνας γεννά «εναλλακτική πολιτιστική φιλοσοφία ζωής», αντίδοτο στην παγκοσμιοποιημένη δυτική εκτροπή, θεμελιώδη όρο ανασύνταξης, με αξία υποδειγματική για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

5. Παραγωγική ταυτότητα
Η βιομηχανική επανάσταση και η νεωτερικότητα συνιστούν έναν τρόπο, όχι μοναδικό ιστορικά, υπερκυριαρχίας της θεότητας-μηχανή, που αναπτύχθηκε στις δυτικές κοινωνίες, μηχανής που στερείται αφηρημένης σκέψης και δυνατότητας συγκρότησης εννοιών.
Προϋπέθετε πρωταρχική συσσώρευση και αποικιοκρατία. Υπήρξαμε ιστορικά τα πρώτα θύματα της αποικιοκρατίας και βιομηχανική επανάσταση δεν θα υπήρχε χωρίς τη δική μας υλική και πολιτισμική καταλήστευση και παραχάραξη, από τους εκάστοτε δυτικούς αποικιοκράτες.
Τίποτε άλλο δεν ερμηνεύει την τεράστια τεχνογνωσία που κατοικεί σ’ αυτό τον τόπο, με τεχνικές και υλικά κατασκευάσματα απύθμενης αρτιότητας, ομορφιάς και σοφίας, μάρτυρες ενός μεγάλου ιστορικού, τεχνικού πολιτισμού.

6. Παραγωγική ταυτότητα και ελληνικό έθνος – κράτος.
Η τεχνική μας ταυτότητα διαφέρει σοβαρά από το δυτικό πρότυπο. Στην Ελλάδα δεν εφαρμόστηκε ποτέ το περίφημο φορντικό μοντέλο, κυριαρχεί ο μάστορας-τεχνίτης, σπανίζει το είδος βιομηχανικός εργάτης και οι παραγωγικές σχέσεις αντλούν την υπόστασή τους από τη μικρή ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η παραγωγική μας υπόσταση παρακολουθεί τους δείκτες της εθνικής μας ανεξαρτησίας.

7. Οικιστική ταυτότητα.
Στην Ελλάδα, τη βίαιη αστικοποίηση προκαλούν παντελώς άλλα αίτια από ό,τι στη Δύση. Η δυτική πόλη είναι η κατ’ εξοχήν μηχανή αναπαραγωγής ενός παραγωγικού μοντέλου, αν όχι εχθρικού, τουλάχιστον ριζικά διαφορετικού από το δικό μας. Μια άλλη παραγωγική συνθήκη, με διαφορετικές παραγωγικές σχέσεις, προϋποθέτει εναλλακτικό οικιστικό μοντέλο, συμβατό με τη μικρή πραγματικότητα της περιφέρειας της χώρας.

8. Καινοτομία, αξία και κέρδος
Η κυρίαρχη σήμερα καινοτομία, φλερτάροντας με το εικονικό, παραχαράσσει κάθε αξία του κόσμου της εργασίας και του πολιτισμού. Αφορά στην παραγωγή κέρδους, αυτόματα, ερήμην και ενάντια στην παραγωγή αξίας μέσω της ανθρώπινης εργασίας.
Η τεχνολογική επανάσταση και η ψηφιακή κατασκευή, στην υπηρεσία του πλασματικού κεφαλαίου, δολοφονεί την εργασία και τη μαστορική, με άχρηστα σκουπίδια, σε λαμπερό ευτελές περιτύλιγμα, που εξυπηρετούν ευτελείς, κατασκευασμένες ανάγκες, από τα πάνω, ερήμην της κοινωνίας. Η χρηματοπιστωτική μόχλευση και ο τζόγος νυμφεύονται τη μόχλευση στο πεδίο των απόλυτα εικονικών επιθυμιών εξατομικευμένων ανθρωποειδών.
Το σκουπιδαριό μιας δύσοσμης νέας επιχειρηματικότητας δεν είναι παρά ένα φίδι που κουλουριάζεται γύρω από την ουρά του, δημιουργώντας μια ακόμη φούσκα. Η νέα τεχνολογία και η ψηφιακή κατασκευή, έξω από τον κόσμο των αληθινών ανθρώπων, δεν είναι τίποτε άλλο από μια τρύπα κενού στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση αποκρύπτει συνειδητά και συστηματικά τη δομική κρίση σε ένα παραγωγικό μοντέλο αιώνων, μέχρι χθες αδιαμφισβήτητο. Το κεφάλαιο παράγει κέρδη χωρίς υπεραξία, μέσα από την υπερσυσσώρευση της νεκρής εργασίας. Γεννά κέρδη, όχι αξία. Το προϊόν του ανθρώπου, η μηχανή, εμφανίζεται να τον υποκαθιστά πλήρως, ως περιττό για την παραγωγική διαδικασία. Ένας ψευδοαυτάρκης ψηφιακός κόσμος παριστάνει τον πρωταγωνιστή.

9. Ρωγμή φωτός
Κάθε ζωντανή μορφή εργασίας επιμένει, επικουρούμενη από την τεχνολογική επανάσταση, υπερβαίνει την ανάγκη του κεφαλαίου, αποκαλύπτει τη φτώχεια του και γίνεται ο κύριος εχθρός του.
Η ρήση του Μαρξ για μια κοινωνία ελεύθερων παραγωγών, δηλαδή για μια εξωκρατική δημιουργία και ένα επιχειρείν, φαντάζει τεχνικά και κοινωνικά εφικτή όσο ποτέ.

Οφείλουμε να επαναξιολογήσουμε τα προικιά μας, συνθέτοντας ριζοσπαστικά ψηφιακή κατασκευή και μαστορική, υπερβαίνοντας κάθε ιδεολόγημα περί «μεγάλου», φθήνιας και μαζικότητας. Μόνο έτσι θα συγκροτήσουμε σε βαρύνουσα παρουσία ένα πολυπρόσωπο υπερεπαρκές «μικρό», πλάθοντας ένα υποδειγματικό διεθνές εναλλακτικό παραγωγικό μοντέλο, μιας κοινωνίας αξιών και σχέσεων, απόλυτα συμβατό με την ιδιοπροσωπία και τις πραγματικές μας δυνατότητες.

Οικονομική ενίσχυση αλληλεγγύης για τα έξοδα συλλήψεων μελών του Άρδην στη Θεσσαλονίκη

To Άρδην συμμετείχε συστηματικά κατά την τελευταία τριετία, σε όλους τους μεγάλους αγώνες του ελληνικού λαού ενάντια στην μνημονιακή υποδούλωση, και την συστηματική πολιτική εξαχρείωσης της ελληνικής κοινωνίας. Πλήρωσε την δράση του, όπως και εκατοντάδες συναγωνιστές, ανένταχτοι ή και από άλλες συλλογικότητες, με προσαγωγές, διώξεις, ενίοτε καταδίκες και οικονομικά πρόστιμα.
Αυτήν την στιγμή, εκκρεμούν πρόστιμα εναντίον τεσσάρων μελών του, τάχα για παράνομη αφισοκόλληση, τα οποία επιβλήθηκαν έπειτα από τις πρωτοφανείς για τα δεδομένα των τελευταίων δεκαετιών συλλήψεις για πολιτική αφισοκόλληση ...

για την οικονομική ενίσχυση αλληλεγγύης για τα έξοδα συλλήψεων των μελών μας 



Δημοσιοποιούμε την καμπάνια αλληλεγγύης, για έναν και μόνον λόγο: Θεωρούμε, ότι οι νέες μορφές διαδικτυακής συλλογικής χρηματοδότησης (crowd funding) αποτελούν ένα εξαιρετικό μέσο οικονομικής συνεισφοράς στους πολιτικούς αγώνες, καθώς αναδεικνύει την δύναμη των πολλών, και την ισχύ που κρύβεται εν τη ενώσει τους: Είναι ένα ηθικό, αμιγώς πολιτικό μέσο που εξασφαλίζει την οικονομική ανεξαρτησία, και φέρει σε απόλυτη σύμπνοια μέσα και σκοπό.
Ακόμα και 1€ έχει σημασία. Η δύναμή μας βρίσκεται στο ότι είμαστε πολλοί, και όχι στο ότι έχουμε πολλά.

Η Ελλάδα αποικία χρέους της Γερμανίας

Γράφει ο Νίκος Κοτζιάς στο περιοδικό  Άρδην τ.94 που κυκλοφορεί

Οι Γερμανοί διατηρούν μια αντιφατική σχέση με την Ελλάδα. Στη διάρκεια της Επανάστασης του ’21 υπήρξε ένα ισχυρό φιλελληνικό κίνημα, εμπνεόμενο από τον γερμανικό κλασικισμό και ρομαντισμό και, στη συνέχεια, ιδιαίτερα μέσω των Βαυαρών, ανέλαβαν να οικοδομήσουν ένα κράτος που να μεταφέρει τα γερμανικά πρότυπα εδώ, ενώ θεωρούσαν την Ελλάδα –κατ’ εξοχήν την αρχαία– ως πρότυπό τους. Φυσικά, αυτό δεν έχει να κάνει με μια Γερμανία που θεωρεί την Ελλάδα καθυστερημένη και άξια εκφοβισμού χώρα.

Ένα άλλο ιστορικό χαρακτηριστικό που χρειάζομαι για να θεμελιώσω την άποψή μου είναι ότι η Γερμανία προσέρχεται στην αποικιοκρατία με καθυστέρηση στα ύστερα χρόνια του 19ου αιώνα, καθώς και γιατί ο Βίσμαρκ είχε αναστολές για να δημιουργήσει την ύπαρξη του γερμανικού αποικιακού συστήματος. Αναγκάστηκε όμως, όπως έγινε με όλες τις αποικίες την εποχή του καπιταλισμού, να «υιοθετήσει» τις αποικίες που είχαν δημιουργήσει οι γερμανικοί οίκοι και άλλοι επιχειρηματίες. Η αυτοκρατορία επιχειρηματιών της Γερμανίας, που δεν διδάσκεται από τα γερμανικά σχολεία και αγνοείται από την κοινή γνώμη, είναι πολύ πιο κοντά σ’ αυτά που πράττει σήμερα η Γερμανία.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο πατήστε ΕΔΩ

ΑΡΔΗΝ: Όχι στην αποικιοποίηση της Ελλάδας


1965-1967-1974: Ιουλιανά - Χούντα - Μεταπολίτευση


Αναδημοσιεύουμε στο πλαίσιο του ευρύτερου προβληματισμού που διεξάγεται ενόψει της επετείου του Πολυτεχνείου, κείμενο - ανάλυση του Γ. Καραμπελιά (διαβάστε ΕΔΩ)  που φωτίζει τις πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες που οδήγησαν στην επιβολή της δικτατορίας το 1967. 

Ο ρόλος του ΑΡΔΗΝ στη σημερινή συγκυρία

Κείμενο για τη στρατηγική και την τακτική του  ΑΡΔΗΝ

Από την αρχή της οικονομικής κρίσης, το 2010, έχουμε τονίσει αναρίθμητες φορές πως η ελληνική κρίση, πέρα από τα συγκυριακά της χαρακτηριστικά, είναι κατεξοχήν κρίση δομική, κρίση του κοινωνικού και οικονομικού της μοντέλου, και δεν μπορεί να θεραπευτεί με ημίμετρα. Ούτε βέβαια με την επιστροφή στο status quo ante. Παράλληλα, και σε συνάφεια με το προηγούμενο, υπογραμμίζουμε πως, δεν μπορεί κανένας να μιλήσει αξιόπιστα για έξοδο από την κρίση, αν δεν ξεκινήσει από το βασικό και θεμελιώδες πρωταρχικό δεδομένο της παρακμής. Ο ελληνικός λαός, το ελληνικό έθνος, βιώνει μια βαθύτατη παρακμή. Μια παρακμή οικονομική, κοινωνική, πνευματική, πολιτική, πολιτισμική, μια παρακμή που συνδυάζεται με τη δημογραφική κατάπτωση, τη γεωπολιτική συρρίκνωση. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια είμαστε υποχρεωμένοι να κινηθούμε με στόχο αρχικά να σταματήσουμε την κατρακύλα και, σταδιακά, να αρχίσουμε να οικοδομούμε μια διαφορετική πολιτική, τα χαρακτηριστικά της οποίας επισημαίνουμε εδώ και δεκαετίες: Παραγωγική ανασυγκρότηση, παιδευτική αναγέννηση, βαλκανική πολιτική, πνευματική μεταρρύθμιση, πολιτική αναδόμηση. Δηλαδή, για να απαντηθεί η κρίση, απαιτείται μια κυριολεκτική επανάσταση.
Σε αυτές τις συνθήκες, είμαστε υποχρεωμένοι, παραμένοντας άκαμπτοι στις αρχές μας, σταθερά προσκολλημένοι στο στόχο της αυτονομίας και της απελευθέρωσης, να εφαρμόζουμε ταυτόχρονα την πολεμική τακτική που συνάδει με όσους βρίσκονται ακόμα σε μειονεκτική θέση. Δηλαδή, την τακτική του ανταρτοπολέμου.

Δημιουργία καμπάνιας ενάντια στη νέα γερμανική Κατοχή

Τα τελευταία τρία χρόνια η Γερμανία έχει εξυφάνει ένα αδιόρατο δίχτυ στη χώρα μας και ελέγχει ολοκληρωτικά κάθε πτυχή της πολιτικής και οικονομικής μας δραστηριότητας. Η τρόικα (που από τους τρεις εκπροσώπους της οι δύο είναι Γερμανοί, ο Μαζούχ, που εκπροσωπεί την ΕΚΤ και μεθοδικά καταστρέφει το κοινωνικό κράτος, και ο Μορς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που διαλύει την αγορά εργασίας, μόνο ο Τόμσεν που εκπροσωπεί το ΔΝΤ είναι Δανός) ελέγχει πλήρως τις ελληνικές κυβερνήσεις. Ο Γερμανός Ράιχενμπαχ με το επιτελείο του (Τασκ Φορς, αποτελούμενο κυρίως από Γερμανούς, Αυστριακούς, Ολλανδούς και Σουηδούς) ελέγχει όλα τα υπουργεία (ακόμα και της Άμυνας) και τη Δημόσια Διοίκηση. Η «γερμανοελληνική συνέλευση», με επικεφαλής τον υπερδραστήριο Γερμανό υφυπουργό Φούχτελ έχει αναλάβει να ελέγξει την τοπική αυτοδιοίκηση και ήδη από το 2012 ήδη οι μισοί δήμοι είχαν ξεκινήσει επαφές με τον Φούχτελ για να ενταχθούν στο πρόγραμμά του. Με αυτό τον τρόπο οι Γερμανοί έχουν βάλει στο χέρι την ελληνική διοίκηση από την κορυφή ως τη βάση. Ο έλεγχος δεν σταματά στη διοίκηση, επεκτείνεται και στον ιδεολογικό τομέα, για να μας παρουσιάζεται η Κατοχή ως φυσιολογική. Τα τελευταία δύο χρόνια, με πρόσθετα κονδύλια που έλαβαν από τον γερμανικό προϋπολογισμό, όλα τα γερμανικά κόμματα που εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο, άνοιξαν παραρτήματα των ιδρυμάτων τους στην Ελλάδα:


Οι Χριστιανοδημοκράτες και το αδελφό κόμμα των Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας εγκαινίασαν παραρτήματα των ιδρυμάτων Κόνραντ Αντενάουερ και Χανς Ζάιντελ, όπου στα εγκαίνια και των δύο μίλησε ο Α. Σαμαράς. Το Ντι Λίνκε της αριστεράς άνοιξε το Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το Φρίντριχ Έμπερτ του SPD εμφανίζεται να είναι και το πιο δραστήριο σε επίπεδο εκδηλώσεων, αφού, σε συνεργασία με το Κέντρο Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου – Ίδρυμα Θεμιστοκλή και Δημήτρη Τσάτσου, συνδιοργανώνουν τον κύκλο εκδηλώσεων για την Ανανέωση του Πολιτικού Συστήματος, με θέματα όπως μεταρρύθμιση του εκλογικού συστήματος, πολιτικό χρήμα και διαφθορά, εκδημοκρατισμός των πολιτικών κομμάτων. Αλήθεια, από πού αντλεί τη νομιμοποίηση ένα γερμανικό ίδρυμα να κάνει συνέδριο για το ελληνικό Σύνταγμα και την αναθεώρηση του;
Στη Θεσσαλονίκη, τέλος, έχει εγκατασταθεί το ίδρυμα Χάινριχ Μπελ, που πρόσκειται στους Πράσινους. Αυτοί έχουν σκοπό να κάνουν δουλειές με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και όχι μόνο. 

Η αλυσίδα Λιντλ στην Ελλάδα: Αφεντικό και Μεγάλος Αδελφός

Η Λίντλ ως ομόρρυθμη εταιρεία (!!!) δεν έχει την υποχρέωση να δημοσιεύει ισολογισμούς. Άρα ο κύκλος εργασιών της παραμένει άγνωστος και μόνο εκτιμήσεις μπορούν να γίνουν για τις δραστηριότητές της στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με δημοσίευμα σε οικονομική εφημερίδα το 2005, η Λιντλ τότε είχε συνολικό τζίρο περί τα 1 δισ. € και κέρδη της τάξεως των 100 εκ.¹ €. Αξίζει να σημειωθεί ότι, ακόμα και τότε, που η κατάσταση στην ελληνική αγορά ήταν καλύτερη, και η απήχηση των εκπτωτικών σουπερμάρκετ μικρότερη, η Λιντλ νικούσε κατά κράτος στον ανταγωνισμό με όλες τις υπόλοιπες αλυσίδες, καταγράφοντας διψήφιο ποσοστό κέρδους, εκεί που το μέσο περιθώριο καθαρού κέρδους των υπολοίπων εταιρειών για τον κλάδο προσέγγιζε το… 1,8%!
Για το 2011, η ιστοσελίδα οικονομικών αναλύσεων casss.gr την κατατάσσει στην 3η θέση της συνολικής κατάταξης αλυσίδων σουπερμάρκετ, πίσω από τον Μαρινόπουλο και τον Βασιλόπουλο.

Δημόσια αγαθά σε μια Αποικία Χρέους

Δημόσια αγαθά σε μια Αποικία Χρέους
Εφημ. Ρήξη, φ.97

Κατά την ύστερη μεταπολιτευτική περίοδο η μεταπρατική και παρασιτική ελίτ της χώρας (πολιτική, οικονομική επιχειρηματική κ.α.), άλλοτε απροκάλυπτα και άλλοτε συγκαλυμμένα, ιδιοποιήθηκε το δημόσιο πλούτο. Για την επίτευξη του στόχου αυτού εφαρμόστηκε μια στρατηγική διάχυσης του καταναλωτικού – παρασιτικού προτύπου και μια στρατηγική εθνοαποδόμησης σε όλες τις εκδοχές του δημόσιου βίου (πολιτική, παιδεία, γλώσσα, πολιτισμός, ιστορία κ.α.) Συνέπεια και των δύο στρατηγικών αποτέλεσε η αποδυνάμωση και η απαξίωση κάθε συλλογικότητας που θα μπορούσε να αντισταθεί (κόμματα, συνδικάτα κ.α.).
Σήμερα με τις μνημονιακές επιλογές δημιουργείται ένα αποικιοποιημένο ελληνικό κρατίδιο σε υποχώρηση (δημογραφική, γεωπολιτική, πολιτιστική) με μια κοινωνία που βουλιάζει μέσα στις ανισότητες. Η Πατρίδα μας έχει μετατραπεί σε Αποικία Χρέους.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ

Συγκροτημένη μεθοδική αντεπίθεση για την επίγνωση της ταυτότητάς μας και της ιδιοπροσωπίας μας

Τι είναι λοιπόν η ενδοξότατη Ευρώπη; 
Εφημ. Ρήξη, φ.98


Είναι αξιοσημείωτη η προθυμία με την οποία πολλοί λησμονούν, παραβλέπουν ή εξωραΐζουν την Ιστορία και επιλέγουν να εκπλήσσονται από την επανάληψή της. Η παρατήρηση δεν αφορά μόνο την Γερμανία, που όλοι συγχώρεσαν με ασύγγνωστη σπουδή, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, η υπεράσπιση της οποίας από εγχώριους και μη οπαδούς της καταντά δακρύβρεκτη σαν ινδική ταινία του ’60. Τι είναι ιστορικά η Ευρώπη, ποια είναι η διαδρομή της, ώστε να αιτιολογούνται η προσήλωση, η υποταγή και ο θαυμασμός σ’ αυτήν;

Το μεγάλο κόλπο για την εκποίηση γης και ακινήτων, Εφημ. Ρήξη, φ.98

Το τέλος της μικροϊδιοκτησίας ;

«Αυτό που πρόκειται να συμβεί μέσα στους επόμενους 24 μήνες στην αγορά των εμπορικών ακινήτων δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Η Ελλάδα πρόκειται να βιώσει τη μεγαλύτερη στην ιστορία της, σημαντικότερη σιωπηρή μεταφορά ιδιωτικού πλούτου σε θεσμικούς επενδυτές. Η χώρα με το υψηλότερο ποσοστό ιδιοκτησίας ακινήτων στην Ευρώπη (άνω του 80%) σταδιακά μεταφέρει την ιδιοκτησία στους θεσμικούς επενδυτές του χώρου».
Με αυτόν τον τρόπο προαναγγέλλει ο Χρ. Ν. Κώνστας, στην ιστοσελίδα «toxrima.gr», τη νέα μεγάλη επίθεση που προετοιμάζει η τρόικα ενάντια στον κοινωνικό πλούτο της χώρας: Αυτήν στη γη και τα ακίνητα. Σκοπός, όπως είχε προαναγγείλει και ο Κωστής Χατζημιχάλης σ’ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του που είχε δημοσιευθεί στηνΚυριακάτικη Αυγή της 15ης Σεπτεμβρίου 2013, μια ληστρική επιδρομή στο (κατά πλειοψηφία, μα όχι αποκλειστικά μικροϊδιοκτητικό) ελληνικό κτηματομεσιτικό κεφάλαιο.
Και πάλι, οι υποστηρικτές αυτής της ακραίας λεηλασίας προπαγανδίζουν την αναγκαιότητα αυτής της εξέλιξης υπό την επίφαση του εκσυγχρονισμού. Έτσι, η εκποίηση γης και ακινήτων προβάλλεται ως πράξη «προσαρμογής» στα πρότυπα της διεθνούς αγοράς, που επιβάλει τις επιταγές της «διεθνοποίησης/συγκεντροποίησης» στο ρίαλ εστέιτ. «Επιτέλους» θα γίνουμε «Ευρώπη», λοιπόν, μέσα από μια ακραία κοινωνική και οικονομική καταστροφή.
Ο Κώνστας πανηγυρίζει: «Το καλό νέο αυτής της ιστορίας είναι ότι επιτέλους τα κεφάλαια των Ελλήνων θα απελευθερωθούν. Θα πάψουν “να είναι θαμμένα στα τούβλα” και η ρευστότητα που θα αποκτήσουν μπορεί να αξιοποιηθεί για πραγματικά παραγωγικές επενδύσεις.
Στο μεταξύ, οι ανώνυμες εταιρείες επενδύσεων ακινήτων διαπραγματεύονται με τις ελληνικές τράπεζες για να αγοράσουν τα δάνεια που έχουν χορηγηθεί, με ενέχυρο μεγάλα επαγγελματικά ακίνητα.
Όλα είναι έτοιμα για τη μεγάλη μεταβίβαση ιδιωτικού πλούτου στα χαρτοφυλάκια επαγγελματιών που διαχειρίζονται τις αξίες ακινήτων, με τον τρόπο και τις μεθόδους που εφαρμόζονται στις αγορές του εξωτερικού. Στην υπόλοιπη Ευρώπη, όμως, το ποσοστό της μικρής ιδιοκτησίας ακινήτων ούτε καν πλησιάζει τα δυσθεώρητα ύψη που ισχύουν στην Ελλάδα».
Στην πραγματικότητα, βέβαια, καμία «παραγωγική επένδυση» δεν βρίσκεται πίσω από την εκποίηση των ακινήτων. Η πωλήσεις πραγματοποιούνται προς εξυπηρέτηση του ιδιωτικού χρεοστασίου και, βέβαια, για πολλούς, εξαιτίας της αδυναμίας αποπληρωμής των δυσβάσταχτων φόρων ακίνητης περιουσίας που θεσπίζουν με ρυθμό πολυβόλου η τρόικα και οι ελληνικές μνημονιακές κυβερνήσεις.
Πρόκειται για ένα θρίαμβο της κυβερνητικής πολιτικής, καθώς εξαρχής η στόχευση υπήρξε σαφής, όπως ανέφερε πολύ ξεκάθαρα Το Βήμα στις 2/10/2013: «Πουλήστε τα ακίνητά σας για να πληρώσετε τους φόρους σας» Αυτή την εντολή δίνει το υπουργείο Οικονομικών με το άρθρο 9 του νομοσχεδίου για τη φορολογία ακινήτων που δημοσιεύθηκε κατ’ αποκλειστικότητα στο Βήμα της Κυριακής. Οι πολίτες, όταν δεν θα έχουν άλλο τρόπο να εξοφλήσουν τα πάσης φύσεως χρέη τους, θα προσφεύγουν στην εκχώρηση των ακινήτων προς το Ελληνικό Δημόσιο και θα γίνεται συμψηφισμός των οφειλών με την αξία του ακινήτου που θα αποτιμάται κατά περίπτωση βάσει ειδικής μεθοδολογίας. Με αυτό τον τρόπο οι οφειλέτες θα αποφεύγουν τις ποινικές διώξεις και τη φυλακή.
Έτσι, η σπουδή της τρόικας και της κυβέρνησης Βενιζέλου-Σαμαρά αποκαλύπτεται πλήρως: Από τη μία, οι πολιτικές της βίαιης εσωτερικής υποτίμησης εξαναγκάζουν σε μετανάστευση τις νεώτερες γενεές, κι έτσι συντελείται μια μεγάλη λεηλασία στο επίπεδο του ανθρώπινου κεφαλαίου. Και από την άλλη, μπαίνει σταδιακά στο στόχαστρο και η γη, τα χωριά και οι πόλεις μας. Κοινώς, σκοπεύουν να τα ξεπουλήσουν όλα: Ανθρώπους, γη και σπίτια. Αυτό εννοεί η παρέα του Μαξίμου, όταν με ύφος χιλίων τσόγλανων διαλαλεί ότι ο πρωθυπουργός «σπάει αυγά και κατεστημένες αντιλήψεις»: Δηλαδή, το να έχεις ένα πιάτο φαΐ, κι ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου.
Είτε τη γλιτώσει αυτή η χώρα, είτε όχι, ένα είναι σίγουρο: Κάποιοι πρέπει να πληρώσουν, και μάλιστα πολύ ακριβά, για τα εγκλήματα που διαπράττουν εναντίον του ελληνικού λαού.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΡΔΗΝ: «Οι τρομοκράτες συμπληρώνουν και δικαιολογούν τη Χρυσή Αυγή»

Η δολοφονία των δύο νεαρών μελών της Χρυσής Αυγής, στο Νέο Ηράκλειο, είναι όχι μόνο μια εγκληματική ενέργεια φασιστικού χαρακτήρα  –εν ψυχρώ δολοφονία με χαριστική βολή στα θύματα– αλλά αποκτά τεράστια πολιτική σημασία  στη σημερινή πολιτική συγκυρία.
Όταν η Χρυσή Αυγή είχε δολοφονήσει τον Παύλο Φύσσα, είχαμε καταγγείλει εκείνους που την χρησιμοποιούσαν για να διχάσουν και πάλι τους Έλληνες σε αριστερούς και δεξιούς. Και είχαμε τονίσει πως ο μόνος τρόπος για να αποτύχει το εμφυλιοπολεμικό εγχείρημα ήταν η εξάλειψη και η καταδίκη του ναζισμού.
Οι ανεγκέφαλοι δολοφόνοι του Νέου Ηρακλείου ήρθαν να συμπληρώσουν το σκηνικό. Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκαν αυτά που εμείς τονίζουμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια, πως η τρομοκρατία και η βία, που εμφανίζεται με αριστερό ή αντιεξουσιαστικό προσωπείο στη μεταπολιτευτική περίοδο, συμβάλλει στη φασιστικοποίηση και αυταρχικοποίηση του κράτους και στην ανάπτυξη των ναζιστικών και φασιστικών ομάδων.
Η συγκεκριμένη ενέργεια, εξάλλου, αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής. Έρχεται κατά κάποιον τρόπο να την ξεπλύνει από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, από την αγανάκτηση που προκάλεσε σε όλη την ελληνική κοινωνία και την απομόνωση στην οποία καταδικάστηκε. Μετά από αυτή τη δολοφονία, η Χρυσή Αυγή, από αποτρόπαιος θύτης, μεταβάλλεται σε θύμα. Είναι προφανές δε, τη στιγμή που συνεχίζεται η ανάκριση για τη Χ.Α., πως πολύ δύσκολα πλέον θα πάρουν τον δρόμο της φυλακής οι ένοχοι και, αντίστροφα, θα πολλαπλασιαστούν οι πιέσεις για να πέσει στα μαλακά η Χ.Α.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου και της κοινής γνώμης χαρακτήρισε από την αρχή τη δολοφονία ως προβοκάτσια, με την πολύ απλή και προφανή σκέψη πως αυτουργός δεν μπορεί παρά να είναι εκείνος τον οποίο συμφέρει αυτή η ενέργεια. Και προφανώς συμφέρει τη Χ.Α., αλλά όχι μόνο ή κυρίως  αυτήν.
Συμφέρει εκείνους που θέλουν, χρησιμοποιώντας τους ανεγκέφαλους και τα φασιστοειδή που βρίσκονται στη μία ή την άλλη πτέρυγα, να δημιουργήσουν έναν νέο εμφύλιο μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, έτσι ώστε να ξεχαστεί η συνολική επίθεση ενάντια στον ελληνικό λαό που πραγματοποιείται από το διεθνές κεφάλαιο, το 4ο Ράιχ και τους εγχώριους υποτακτικούς τους. Γιατί τώρα μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί, σε βάρος των διεκδικήσεων του ελληνικού λαού, η θεωρία των «δύο άκρων» που αλληλοσκοτώνονται.
Συμφέρει όλους εκείνους που θέλουν να παρουσιάσουν την Ελλάδα σαν μια χώρα όπου τρομοκράτες και φασίστες αλληλοσκοτώνονται, ως έναν παρία της διεθνούς κοινωνίας και της Ευρώπης, που μπορεί εύκολα να απομονωθεί και να διωχθεί.
Σήμερα είναι ανάγκη ο ελληνικός λαός να βάλει τέλος σε αυτό το νέο εμφυλιοπολεμικό σκηνικό που στήνεται στη χώρα. Πρέπει να απομονωθούν τελεσίδικα και να καταστούν ανίκανοι να βλάπτουν τη χώρα, όχι μόνο η Χρυσή Αυγή αλλά και οι δήθεν αντίπαλοί τους, που αποτελούν το αναγκαίο συμπλήρωμα αυτού του αποτρόπαιου διπόλου και επιτρέπουν, επί πλέον, σε οποιουσδήποτε σκοτεινούς μηχανισμούς να βυσσοδομούν εναντίον του λαού μας.
Θα πρέπει όλα τα πολιτικά κόμματα και δυνάμεις – και την πρωτοβουλία πρέπει να έχουν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, που πλήττονται κατ’ εξοχήν από τη στρατηγική των «δύο άκρων»– να ξεκινήσουν άμεσα μια καμπάνια ενάντια στους κάθε είδους φορείς της φασιστικής βίας, με όποιο προσωπείο και αν εμφανίζεται, και να καλέσουν όλες τις πολιτικές δυνάμεις να κινητοποιηθούν. Πρόκειται για ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη χώρα μας. Ας μην αρκεστούν λοιπόν σε απλές καταγγελίες.
Είναι καιρός να κινητοποιηθεί άμεσα και δυναμικά ο ίδιος ο λαός, με μοναδικά συνθήματα τα:
«Όχι στη φασιστική βία, όχι στον εμφύλιο»,
«Όχι στις προβοκάτσιες και την αποσταθεροποίηση»,
«Λαός ενωμένος ενάντια στη νέα Κατοχή»!


        2  Νοεμβρίου 2013
                         ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ            

ΑΡΔΗΝ: Η ιδρυτική διακήρυξη


Διαβάστε ΕΔΩ
την ιδρυτική  διακήρυξη του Κινήματος ΑΡΔΗΝ.

ΑΡΔΗΝ: οι 25 θέσεις μας

Διαβάστε ΕΔΩ αναλυτικά τις 25 θέσεις της Κίνησης Πολιτών ΑΡΔΗΝ.

Ούτε ραγιάδες - ούτε δραπέτες, Ελεύθεροι


Από την κατάθλιψη στην αντίσταση

Από το Περιοδικό Άρδην τ. 94 που κυκλοφορεί
Μια γενικευμένη πεποίθηση –εμπειρικά διαπιστώσιμη και διαπιστωμένη– είναι πως οι Έλληνες υποφέρουν συλλογικά από μια βαθύτατη κατάθλιψη. Οι αυτοκτονίες αυξάνονται –παράλληλα με τα ποσοστά της Χ.Α.–, το κύμα φυγής μεταξύ των νέων μεγαλώνει, τα ψυχοφάρμακα, παρ’ ό,τι ακριβά, κάνουν θραύση. Και ίσως οι μόνοι επαγγελματίες που δεν υποφέρουν ιδιαίτερα από την κρίση είναι εκείνοι της ψυχικής υγιεινής.
Δύο χρόνια πριν, και κατ’ εξοχήν στη διάρκεια του 2011, με αποκορύφωμα τις διαδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου, οι Έλληνες πλημμύριζαν τους δρόμους και τις πλατείες, πυροδοτώντας το μεγαλύτερο κίνημα «Αγανακτισμένων» όλου του κόσμου, που κατέληξε και στην πτώση του Γεωργίου Παπανδρέου. Και το κύμα της αγανάκτησης θα συνεχιστεί μέχρι τον χειμώνα του 2012. Πώς και γιατί λοιπόν πέρασαν, δύο χρόνια μετά, από την αγανάκτηση στην κατάθλιψη;
Η απάντηση είναι εν τέλει απλή. Αλλά, ίσως δεν θέλουμε να την παραδεχτούμε. Μέχρι τότε, δίναμε μία αμυντική μάχη ενάντια στον απρόκλητο και αιφνίδιο πόλεμο που μας κήρυξαν οι αγορές και η γερμανική Ευρώπη. Μια μάχη που είχε ως συνέπεια τον βίαιο καταποντισμό του ΠΑΣΟΚ (και ας μην ξεχνάμε το 43% των εκλογών του 2009) και τη γενικευμένη απογοήτευση, μίσος και δυσπιστία απέναντι στο πολιτικό σύστημα, τους βουλευτές, τις ελίτ. Έκτοτε, το κλίμα αρχίζει να μεταβάλλεται.

Παρεμβάσεις του Γιώργου Καραμπελιά


Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. την οποία επιδιώκουν οι ελληνικές κυβερνήσεις από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και η οποία εγκαινιάσθηκε το 1980 αποτελεί συνέπεια δύο βασικών γεωπολιτικών δεδομένων. Πρώτον, του χωρισμού της Ευρώπης σε ανατολικό και δυτικό στρατόπεδο με αποτέλεσμα η Ελλάδα να αποτελεί μέχρι το 1989 τη μοναδική χώρα που ανήκε στη δυτική συμμαχία και το ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική Ευρώπη έναντι των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών που ανήκαν είτε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας, είτε στους αδέσμευτους (Γιουγκοσλαβία), είτε συμμαχούσαν με την «μακρινή κόκκινη Κίνα» (η Αλβανία του Εμβερ Χότζα). Ο χωρισμός των Βαλκανίων ανάμεσα σε μια «δυτική» Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες απέκλειε λίγο πολύ μια βαλκανική στρατηγική, τέτοια που προσπάθησε να αναπτύξει ο Παπαναστασίου από το 1930. Το δεύτερο γεωπολιτικό δεδομένο το οποίο επιτείνεται μετά το 1974 την κατοχή της Β. Κύπρου από την Τουρκία και την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, είναι η αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής μέσω της προσφυγής σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή συμμαχία. Στρατηγική που ήταν ιδιαίτερα εμφανής στις προσπάθειες του Κων. Καραμανλή και την ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξε με την Γαλλία στην δεκαετία του ’70.
Τέλος, και ίσως αποφασιστικότερης σημασίας, η παρασιτική φύση του κεφαλαίου έναντι της Δύσης βαθειά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, ολοκλήρωνε τον «μονόδρομο» της στροφής προς την Ε.Ε. Και όλα αυτά παρ’ ότι ήταν προφανές πως η ένταξη αυτή θα είχε αρνητικές συνέπειες ιδιαίτερα για την ελληνική βιομηχανική παραγωγή η οποία καλούνταν να ανταγωνιστεί χωρίς δασμολογική προστασία τις πολύ ισχυρότερες δυτικοευρωπαϊκές οικονομίες.




Ένας παράγοντας που ερμηνεύει εν πολλοίς την αδυναμία της Αριστεράς, τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και, ακόμα περισσότερο, του ΚΚΕ, να προσελκύσει την πλειοψηφία των χειμαζόμενων Ελλήνων πολιτών είναι η άρνησή της –διακηρυγμένη στην περίπτωση του ΚΚΕ και σιωπηρή στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ– να καταγγείλει την κλεπτοκρατία και τη διαφθορά ως έναν από τους αποφασιστικούς παράγοντες της κρίσης. Αυτό το γεγονός μάλιστα εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και την ελκυστικότητα σχημάτων όπως οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» ή, ακόμα περισσότερο, η «Χρυσή Αυγή», που ποντάρουν προνομιακά στην καταγγελία της «κλεπτοκρατίας». Ιδιαίτερα μάλιστα για το πιο φτωχά και τα πλέον κατεστραμμένα από την κρίση λαϊκά στρώματα, αυτό το θέμα είναι αποφασιστικής σημασίας αν όχι και πρωταρχικό. Κατά συνέπεια, δεν είναι μόνον η άρνηση του πατριωτισμού και ο εθνομηδενισμός της Αριστεράς που έστειλε ένα σημαντικό κομμάτι των πολιτών προς την ακροδεξιά, αλλά και η άρνησή της να κινητοποιηθεί ενάντια σε ένα από τα πιο διεφθαρμένα και κλεπτοκρατικά πολιτικά συστήματα.

Οι αιτίες γι’ αυτό είναι πολλαπλές. Κατ’ αρχάς, η δογματική καταγγελία του «καπιταλισμού» –ιδιαίτερα του ΚΚΕ–, το οποίο οδηγεί την Αριστερά να αρνείται συστηματικά την καταγγελία της κλεπτοκρατίας και της διαφθοράς την οποία θεωρεί «λαϊκιστική», με το επιχείρημα ότι η διαφθορά δεν είναι παρά μια λογική συνέπεια του καπιταλισμού, τον οποίο και θα πρέπει αποκλειστικά να καταγγέλλουμε. Ο δεύτερος λόγος –και αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που υποδέχεται και έναν μεγάλο αριθμό προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ συνδικαλιστών και δημοσίων υπαλλήλων– είναι το γεγονός πως θεωρούν ότι η καταγγελία μιας γενικευμένης κλεπτοκρατίας μπορεί να θίγει και ένα μεγάλο αριθμό των ψηφοφόρων τους.

ΑΡΔΗΝ: Ιδρυτική διακήρυξη της 28ης Οκτωβρίου 2013


Η 28η Οκτωβρίου του 1940 αποτελεί μια κομβική και σημαδιακή ημερομηνία. Τότε, όπως και το 1821, ξεσηκώθηκε σύσσωμος και ομόθυμος ο ελληνικός λαός. Τότε, όπως και το 1821, άλλοι μεν βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή και άλλοι στα μετόπισθεν, αλλά όλοι φλογίζονταν εξ ίσου από το πάθος της αντίστασης και της αγάπης για την ελευθερία.

Σήμερα, βρισκόμαστε και πάλι μπροστά σε συνθήκες που απαιτούν τη συστράτευση ολόκληρου του λαού. Γι’ αυτό και επιμένουμε στον προφανή συμβολισμό της 28ης Οκτωβρίου γι’ αυτή την πρώτη πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κινήματός μας:

Γιατί απευθυνόμαστε σε όλους τους Έλληνες, άσχετα και πέρα από ιδεολογική και κομματική προέλευση.

Γιατί οι παλιές ιδεολογικές μορφές και διαχωρισμοί, όπως έχουν εξελιχθεί τις τελευταίες δεκαετίες, όχι μόνο έχουν αποδειχτεί ξεπερασμένοι και αναντίστοιχοι προς τις σημερινές ανάγκες του λαού μας αλλά και γιατί σήμερα δεν περισσεύει κυριολεκτικά κανείς. Όλοι μας κρινόμαστε, πλέον, όχι από γενικόλογες διακηρύξεις αλλά από τις πράξεις μας.

Πιστεύουμε πως είναι ανάγκη για έναν νέο, τρίτο κύκλο αγώνων του νεώτερου ελληνισμού. Αυτός θα ολοκληρώσει ό,τι άφησαν λειψό οι δύο προηγούμενοι, και θα απαντήσει καταφατικά στην πρόκληση της εποχής – πρόκληση επιβίωσης για τον ελληνικό λαό.

*****

Ο πρώτος κύκλος αγώνων σφραγίζεται από την επανάσταση του 1821 και ολοκληρώνεται το 1922. Οι εκατόχρονοι αγώνες για την ανεξαρτησία του ελληνισμού θα μείνουν ημιτελείς, διότι δεν θα κατορθώσουν να απελευθερώσουν το σύνολο των ιστορικών ελληνικών εδαφών και θα τσακιστούν πάνω στα βράχια των εμφυλίων πολέμων και της Εξάρτησης.

Ο δεύτερος κύκλος σφραγίζεται από την Εθνική Αντίσταση του 1940-1944, τον Αντιαποικιακό Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-1959 και τους μεγάλους λαϊκούς αγώνες της περιόδου 1960-1974 για Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία. Κι αυτοί οι αγώνες, παρότι θα οδηγήσουν στην αποτίναξη του ζυγού του παλατιού και την κατάκτηση σημαντικών κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, θα δοκιμαστούν από τους εμφυλίους και την Ξενοκρατία, ενώ δεν θα αποφύγουμε μια νέα εθνική συρρίκνωση στην Κύπρο.

Οι Έλληνες θα πληγούν παράλληλα από τις νέες, ύπουλες «σφαίρες από ζάχαρη» μιας ψευδεπίγραφης «Αλλαγής», η οποία θα εκφυλίσει τις ευγενικές αξίες και αρχές της Ελευθερίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαοκρατίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, επιδιώκοντας να μεταλλάξει και τον ίδιο τον ελληνικό λαό σε μια μάζα μοναχικού πλήθους δίχως μνήμη και ταυτότητα.

Αποτέλεσμα όλων αυτών το γεγονός ότι η πατρίδα μας απειλείται από ένα νέο, αμείλικτο φάσμα ολοκληρωτικής υποτέλειας· που κομίζει, ταυτόχρονα, την εθνική υποδούλωση στη γερμανική Ευρώπη και την ισχυροποιούμενη νεο-οθωμανική Τουρκία, αλλά και την κοινωνική εξαθλίωση, καθώς θεριεύει η ασυδοσία των Δυνατών και η εκμετάλλευση των Αδυνάτων, η λεηλασία του εθνικού μας πλούτου, κοινωνικού και εθνικού, και ο βιασμός του φυσικού μας περιβάλλοντος.

Έτσι, ο νέος κύκλος των αγώνων κουβαλάει μέσα του τους άλλους δύο ως ανεκπλήρωτη παρακαταθήκη, την ίδια στιγμή όμως τους ξεπερνάει, καθώς πρέπει να απαντήσει στις σύγχρονες προκλήσεις:

Από τη μία, στο θεμελιώδες ζήτημα του παγκόσμιου χάους και της διεθνούς ανασφάλειας που προκαλούν οι δομικές ανισορροπίες ενός άδικου παγκόσμιου συστήματος, θεμελιωμένου επάνω στην αποικιοκρατία και την εκμετάλλευση έθνους από έθνος. Αφ’ ετέρου, στο αμείλικτο πολλαπλό αδιέξοδο, κοινωνικό, ανθρωπολογικό και οικολογικό, της ασύδοτης κεφαλαιοκρατίας – που απειλεί να ρίξει τις ανθρώπινες κοινωνίες στην άβυσσο ενός «πολέμου όλων εναντίον όλων».

Σε αυτό το ασφυκτικό διεθνές πλαίσιο, ο νεώτερος ελληνισμός αντιμετωπίζει μια κυριολεκτικά υπαρξιακή κρίση: απειλείται με εδαφική και δημογραφική συρρίκνωση, οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση. Απειλείται με μια καθολική και τελεσίδικη παρακμή, έχοντας απολέσει κάθε ταυτότητα και υπόσταση, μεταβαλλόμενος σε «συνοριακό χώρο» και απλό «πέρασμα» λαών. Στον 21ο αιώνα, ή θα ζήσουμε, πληρώνοντας όλα τα ληξιπρόθεσμα γραμμάτια της ιστορίας των τελευταίων αιώνων, είτε θα οδηγηθούμε στο ιστορικό μας τέλος ως αυτόνομο συλλογικό υποκείμενο – έθνος. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

*****

Ο ελληνικός λαός καλείται σήμερα και ταυτοχρόνως: να αποκαταστήσει όλους τους δεσμούς κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, καθώς η Πρόνοια καταρρέει, η ανεργία θεριεύει και το Κράτος της Αποικίας Χρέους στέκεται απέναντι, έτοιμο να κατασπαράξει ακόμα και το λιγοστό βιος που έχει απομείνει στη λαϊκή πλειοψηφία. Την ίδια στιγμή, πρέπει, και πάλι μόνος, να προχωρήσει στη διαμόρφωση ενός νέου οράματος για τον ελληνισμό του 21ουαιώνα, οράματος για μια νέα πολιτεία, δημοκρατική, δίκαιη και εξισωτική – την ίδια στιγμή που θα αγωνίζεται για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την πνευματική αναγέννηση:


Σε αυτόν τον τόπο, που έχει μεταβληθεί σε «οικόπεδο και αποικία», τίποτα δεν χαρίζεται και ακόμα και οι νέοι που επιθυμούν να μείνουν και να δώσουν τον αγώνα θα πρέπει οι ίδιοι να επινοήσουν τα μέσα του βιοπορισμού τους. Γιατί η παρασιτική οικονομία και κοινωνία έχει καταρρεύσει εντελώς, ενώ τα ερείπιά της είναι τοξικά και δεν έχουν τίποτα να «δώσουν» ώστε να αναδειχθούν οι νέες δυνατότητες που μας προσφέρουν η ιστορία και οι προοπτικές μας.


Παράλληλα, καλούμαστε να επεξεργαστούμε μια νέα εθνική στρατηγική που θα αποτρέψει την ολοκληρωτική υπαγωγή μας σε ξένες σφαίρες επιρροής. Μια στρατηγική για τα εθνικά θέματα και τις περιφερειακές συνεργασίες στα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, που θα ενώσει τη δύναμη όλων των μικρών, απειλούμενων λαών και θα ορθώσει αποφασιστικό εμπόδιο στα σχέδια των περιφερειακών και παγκόσμιων υπερδυνάμεων για την καθυπόταξή μας.

Τέλος, και ίσως το σημαντικότερο, καλούμαστε να ανατρέψουμε δεκαετίες πολιτισμικής αποσύνθεσης και ηγεμονίας των αξιών της παγκοσμιοποίησης, της ισοπέδωσης, του αχαλίνωτου κέρδους, του εθνομηδενισμού, της διάλυσης των προτύπων, ακόμα και της ίδιας της ιστορικής μας συνέχειας, που είχαν σαν άμεση και έμμεση συνέπεια την ηθική εξαχρείωση που κυριαρχεί. Μια εξαχρείωση η οποία εκπορεύεται από τα «πάνω», από τις κλεπτοκρατικές και διεφθαρμένες ελίτ, και διακλαδίζεται σε όλο το κοινωνικό σώμα, προσπαθώντας να κατασκευάσει μια κοινωνία συνενοχής.

*****

Όπως κατέδειξε η τελευταία απόπειρα του λαϊκού ξεσηκωμού στις πλατείες της χώρας, την περίοδο 2010-2011, η αγανάκτηση δεν αρκεί. Γι’ αυτό, αποφασιστικό ρόλο δεν θα παίξει μόνο η καταπολέμηση της περιρρέουσας κατάθλιψης και η αναβίωση της αντιστασιακής διάθεσης αλλά και η επεξεργασία ενός νέου αντιστασιακού σχεδίου.

Απαιτείται μια καθολική ρήξη με τον παλαιό πολιτικό κόσμο, τα χαρακτηριστικά και τις συνήθειές του, που εν πολλοίς έχουν μολύνει και το ίδιο το λαϊκό σώμα, και, ταυτόχρονα, η διαμόρφωση, βήμα το βήμα, ενός ρηξικέλευθου και καινοτόμου πολιτικού προγράμματος. Ενός προγράμματος που απευθύνεται κατ’ εξοχήν στη μεγάλη μάζα των «αόρατων» ή «ανώνυμων» – δηλαδή, όσων αισθάνονται σήμερα αποξενωμένοι από το φθαρμένο και διεφθαρμένο σύστημα. Απευθύνεται σε αυτόν τον κόσμο που κινήθηκε σε «υπόγειες διαδρομές», κατά την ύστερη μεταπολίτευση, αισθανόμενος αηδία και αποτροπιασμό για την πορεία παρακμής που έχει ακολουθήσει ο τόπος. Απευθύνεται προπαντός στους νέους που απειλούνται με νέο ξεριζωμό και «παιδομάζωμα».

Έχοντας συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της ιστορικής περιόδου και πιστεύοντας ότι κομίζουμε κάτι ριζικά καινούργιο, για την αναγκαία νέα πολιτική και ιδεολογική σύνθεση που αυτή απαιτεί, συγκεντρωθήκαμε στην Αθήνα, την 28η Οκτωβρίου 2013, απ’ όλες τις γωνιές του ελλαδικού χώρου, της Κύπρου και της διασποράς, για να πραγματοποιήσουμε ένα βήμα προς τη μεγάλη πορεία της συγκρότησης ενός νέου αντιστασιακού πόλου, που θα παλέψει για μια πατρίδα ελεύθερη και δίκαιη, μέσα σε έναν δημοκρατικό, πολυπολικό κόσμο. Γι’ αυτό και αποφασίσαμε να συγκροτήσουμε ένα νέο πολιτικό σχήμα, το Κίνημα Άρδην, οι βασικές αρχές του οποίου περιγράφονται από το πεντάπτυχο: Πατριωτισμός, κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογική ισορροπία, άμεση δημοκρατία, πνευματική αναγέννηση.

Δεχόμαστε και επιζητούμε τη δημιουργική αφομοίωση όλων των παραδόσεων και διδαγμάτων της ιστορίας του πλανήτη μας, όλες τις κατακτήσεις των άλλων λαών, θέλουμε όμως να τις εντάξουμε οργανικά στη δική μας παράδοση (το ελληνορθόδοξο ήθος, την αρχαιοελληνική αμεσοδημοκρατική μεσότητα, την κοινοτική παράδοση). Καλούμαστε, επί τέλους, επί ποινή ιστορικής εξαφανίσεως, να πάψουμε να μαϊμουδίζουμε ή απλώς να κοιτάμε προς τα πίσω. Αρνούμαστε το δίπολο εισαγόμενος εκσυγχρονισμός ή παρελθοντολογική παράδοση, και επιθυμούμε μια σύγχρονη σύνθεση που συνοπτικά αποκαλούμε «εκσυγχρονισμό της παράδοσής μας».

*****

Το Κίνημά μας επιθυμεί να παρεμβαίνει ενεργά στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της Ελλάδας και της Κύπρου.
Ως πρώτο γενικότερο πολιτικό στόχο θέτουμε την επιδίωξη της καθόδου μας στις Ευρωεκλογές του 2014, καθώς και στις δημοτικές εκλογές, όπου αυτό είναι εφικτό.
Παράλληλα, προγραμματίζουμε πέντε μεγάλες ιδεολογικοπολιτικές εκστρατείες, που θα διασαφηνίσουν στην πράξη τις επιδιώξεις και τον χαρακτήρα μας.

Πρώτον, μια πλατειά εκστρατεία ενάντια στη νέα γερμανική Κατοχή με:
Α) Το μποϋκοτάρισμα των γερμανικών προϊόντων και της γερμανικής πολιτιστικής διείσδυσης. Β) Την καταγγελία των νέων γκαουλάιτερ (Ράιχενμπαχ-Φούχτελ) και των μεθοδεύσεών τους για το ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου. Γ) Την αποκάλυψη των ντόπιων συμφερόντων που ταυτίζονται με τις δυνάμεις Κατοχής. Δ) Την πρακτική και ομόθυμη αντιμετώπιση της παρουσίας της τρόικας στην Ελλάδα.

Δεύτερον, μια εκστρατεία ενάντια στη φυγή των νέων, εν πολλοίς πτυχιούχων, από τη χώρα. Διότι πρόκειται για τη χειρότερη λεηλασία που υφίσταται η χώρα μας σήμερα.

Τρίτον, μια ευρύτατη πρωτοβουλία για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τη δημιουργία δομών αλληλεγγύης.

Τέταρτον, τη διαμόρφωση μιας νέας, ανεξάρτητης εθνικής στρατηγικής υπέρ της ειρήνης, της αυτοδιάθεσης των λαών, και ενός δημοκρατικού πολυπολικού κόσμου.

Πέμπτον, μια συστηματική παρέμβαση ενάντια στη διαφθορά και την κλεπτοκρατία, καθώς και για την αναθεώρηση του Συντάγματος προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης των θεσμών της άμεσης δημοκρατίας.

****

Παράλληλα, συνειδητοποιούμε την ανάγκη νέων μορφών οργάνωσης. Το ζητάει ο τόπος και η εποχή: Αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι να σηκώσουμε το δημοκρατικό ιδεώδες από τις λάσπες της φαυλοκρατίας, της διαπλοκής και της παντοδυναμίας του χρήματος, και να του δώσουμε νέο περιεχόμενο.

Κι αυτό θα ξεκινήσει από τους ίδιους τους εαυτούς μας. Οργανωνόμαστε με βάση τις αρχές μας. Θέτουμε στο επίκεντρο ένα προγραμματικό κείμενο συμφωνίας και επιδιώκουμε την ενότητα στη βάση της ιδεολογικής συμφωνίας. Συγκροτούμε οργανώσεις και το δίκτυο της οργάνωσης. Οι πρώτες διαθέτουν την αυτοδυναμία τους, ενώ, την ίδια στιγμή, εντάσσονται οργανικά στο δίκτυο, διαμορφώνοντας δευτεροβάθμια όργανα, τα οποία λειτουργούν με τις αρχές της πραγματικής δημοκρατίας: προβλέπεται ανακλητότητα και έλεγχος από τη βάση, ενώ παλεύουμε για τον συστηματικό περιορισμό των διαφορών μεταξύ αυτών που αποφασίζουν και εκείνων που απλώς εκτελούν. Όλα αυτά, τέλος, θα είναι κενό γράμμα, αν αφήσουμε την πολιτική δομή να ισοπεδώσει το άτομο και να εξαφανίσει τις ποιοτικές ιδιαιτερότητες και διαφορές. Στοχεύουμε ιδιαίτερα στη συμμετοχή των νέων ανθρώπων ώστε να ξεπεραστούν, χωρίς καμία λογική ισοπέδωσης, οι ανισότητες πόλης-χωριού, νέων-ηλικιωμένων, ανδρών-γυναικών. Τέλος, αλλά εξ ίσου σημαντικό, επειδή αντιστρατευόμαστε έμπρακτα τον αθηνοκεντρισμό και την κυριολεκτική απομύζηση του ελληνισμού από την πρωτεύουσά του, δίνουμε προτεραιότητα στη συμμετοχή της περιφέρειας στις αποφάσεις χρησιμοποιώντας και τις δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία – τηλεδιασκέψεις, διαδικτυακή ισότιμη ενημέρωση, διαδικτυακά δημοψηφίσματα.

Το ευρύτερο μέτωπο ανατροπής που πρέπει να συγκροτηθεί στην πατρίδα μας θα πρέπει να στηρίζεται σε κοινές βασικές αρχές και κοινή δράση. Το εγχείρημά μας δεν σκοπεύει να θυσιάσει σε τίποτα τη φρεσκάδα του και τον ριζικά διαφορετικό πολιτικό του λόγο στον βωμό ευκαιριακών συμμαχιών και συγκολλήσεων.

Τέλος, για να υπερκεράσουμε την υπονόμευση και τον αποκλεισμό που ασκεί η «τηλε-ολιγαρχία», απέναντι σε κάθε αυθεντική φωνή, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αποφασιστικά τα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παράλληλα με τις πολιτικές καμπάνιες και παρεμβάσεις, τις εφημερίδες, τα περιοδικά και τα βιβλία μας.

*****

Έχοντας ως απαρέγκλιτες αρχές τον διαρκή αγώνα για πραγματική δημοκρατία, τη συνέπεια και την ειλικρίνεια, καλούμε τους Έλληνες και τις Ελληνίδες σε έναν παρατεταμένο και δύσκολο αγώνα. Συγκροτούμαστε στη βάση των αρχών μας, αντιπαλεύουμε αποφασιστικά την καθολική παρακμή και διεκδικούμε μια άλλη ποιότητα για την πολιτική μας έκφραση: Το πέρασμα από «το εγώ στο εμείς» του Μακρυγιάννη και, βέβαια, το «να κάνουμε τη ζωή μας ένα έργο τέχνης», όπως οραματίστηκαν τα τελευταία μεγάλα κινήματα χειραφέτησης. Ερχόμαστε από μακριά και σκοπεύουμε να πάμε ακόμα μακρύτερα, ακόμα ψηλότερα.
Ούτε Ραγιάδες – Ούτε Δραπέτες, Ελεύθεροι

28 Οκτωβρίου 2013

ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ

Αύριο 26 Οκτωβρίου ξεκινά στην Αθήνα η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Κίνησης Πολιτών ΑΡΔΗΝ


Αύριο 26 Οκτωβρίου ξεκινά στην Αθήνα
  η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Κίνησης Πολιτών ΑΡΔΗΝ.
Τη Δευτέρα 28 Οκτωβρίου θα δοθεί στη δημοσιότητα
 η ιδρυτική διακήρυξη της νέας Πολιτικής Κίνησης.